A Haunting in Venice ฆาตกรรมหลอนแห่งนครเวนิส 2023 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เสียง : ไทย

6.5

ดูหนัง A Haunting in Venice ฆาตกรรมหลอนแห่งนครเวนิส 2023 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:A Haunting in Venice ฆาตกรรมหลอนแห่งนครเวนิส 2023 พากย์ไทย เรื่องราวเกิดขึ้นหลังสงครามโลกครั้งที่สองในเวนิส ปัวโรต์ ซึ่งเป็นนักสืบเบลเยียมที่เกษียณและอาศัยอยู่ในเวนิส ต้องเข้าร่วมการเซอร์ไพรส์ในช่วงวันฮาโลวีน แต่เมื่อมีการฆาตกรรมเกิดขึ้น ปัวโรต์จำเป็นต้องกลับมาสืบสวนเพื่อหาคนร้ายอีกครั้ง ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์วุ่นวายเขาได้พบกับ เอเดรียน โอลิเวอร์ เพื่อเก่าที่มีอาชีพเป็นนักเขียนนวนิยาย เธอได้ชวนเขาเข้าร่วมงานฮาโลวีนที่กำลังจะถูกจัดขึ้น ณ ปราสาทแห่งนี้ แต่นี้ไม่เพียงแค่เป็นบงานปาร์ตี้ธรรมดาเท่านั้น เจ้าของปราสาทต้องการให้ โรวีนา เดรก อดีตนักร้องโอเปราที่บอกว่าตนเองสามารถติดต่อกับวิญญาณได้ เข้ามาทำพิธีภายในบ้านเพื่อติดต่อกับ อลิเซีย เดรก ลูกสาวอันเป็นที่รัก ที่ได้จากโลกนี้ไปตลอดการด้วยการเสียชีวิตอันเป็นปริศนาในช่วงปีก่อน ทางด้านเอเดรียนต้องการเพื่อจะพิสูจย์ความจริงของโรวีนา ว่าเธอมีความสามารถติดต่อกับวิญญาณได้จริงหรือเป็นเพียงแค่นักต้มตุ่นเท่านั้น เนื่องจากเธอพยายามจับผิดหล่อนแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ ปัวโรต์รู้สึกลังเลใจนิดหน่อย แต่เขาก็ตอบตกลงที่จะเข้าร่วมงานปาร์ตี้นี้กับเธอ เมื่อถึงเวลาท่ามกลางบรรยายชวนลึกลับที่ถูกจัดขึ้นตามธีมของงาน กลับกลายเป็นงานเลี้ยงสุดนองเลือด เมื่อเกิดเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้น โดยคน ๆ นั้นคือ โรวีนา เดรก ต่างคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า นี่คือความโกรธแค้นของวิญญาณลูกสาวเจ้าของบ้าน แต่ทางปัวโรต์กลับไม่ได้คิดแบบนั้น เขาจึงได้เข้ามาพัวพันและต้องทำภารกิจสืบหาความจริง แต่ในระหว่างนั้นเขากลับพบเรื่องราวชวนลี้ลับที่อาจเปลี่ยนความเชื่อที่เขามีให้เกิดความสั่นคลอน

หลังจากรับชมภาพยนตร์เรื่องนี้จบ แอบรู้สึกผิดหวังนิด ๆ เนื่องจากติดภาพจำของความอลังการในภาคก่อน ๆ มาค่อนข้างเยอะ แต่เมื่อถึงภาคใหม่กลับทำให้จุดเด่นนี้ดรอปลงไปอย่างมาก เหมือนกันทีมผู้สร้างได้จำกัดงบประมาณในการสร้างลงไป แต่ก็ยังคงถ่ายทอดสถาปัตยกรรมความสวยงามของเมืองเวนิสได้อย่างลงตัว เหมือนกับเราได้นั่งไทม์แมชชีนไปในช่วงเวลานั้น ๆ ในส่วนของเนื้อหาเรื่องรู้สึกว่าจะเดาได้ในช่วงต้น ๆ เลยว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง แตกต่างจากภาคก่อน ๆ ที่เนื้อเรื่องจะชวนให้เรารู้สึกสงสัยทุก ๆ คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้น แถมตัวหนังยังเป็นการสรุปจบแบบรวดเร็วทำให้รู้สึกถึงเสน่ห์ที่ลดลงของหนังได้อย่างชัดเจนเลย

“A Haunting in Venice” เป็นภาพยนตร์ Hercule Poirot ที่ดีที่สุดของ Kenneth Branagh นอกจากนี้ยังเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของ Branagh อีกด้วย ต้องขอบคุณวิธีที่ Branagh และผู้เขียนบท Michael Green รื้อและสร้างเนื้อหาต้นฉบับขึ้นมาใหม่ (Hallowe’en Party ของ Agatha Christie) เพื่อสร้างภาพยนตร์ “เก่า” ที่ฉลาดอย่างไม่หยุดยั้งและมีภาพที่หนาแน่นซึ่งใช้เทคโนโลยีล่าสุด ฉากส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในวังที่ดูใหญ่โตพอๆ กับซานาดูหรือปราสาทเอลซินอร์ (เป็นการผสมผสานระหว่างสถานที่จริงในเวนิส เวทีเสียงในลอนดอน และเอฟเฟ็กต์ภาพ) ภาพยนตร์เรื่องนี้เต็มไปด้วยเรื่องราวที่แฝงไปด้วยกิจกรรมเหนือธรรมชาติ ฉากแอ็กชั่นส่วนใหญ่เกิดขึ้นในช่วงที่เกิดพายุฝนฟ้าคะนองครั้งใหญ่ และความรุนแรงส่งผลให้เรตติ้ง PG-13 ถึงจุดแตกหัก มันสนุกไปกับแนวความมืด: ลองจินตนาการถึงลูกพี่ลูกน้องสไตล์โกธิคที่น่ากลัวของ “Clue” หรืออะไรทำนองนั้น “Dead Again” ของ Branagh ซึ่งวนเวียนอยู่กับชาติที่แล้ว ในเวลาเดียวกัน ท่ามกลางเหตุการณ์พลิกผันที่คาดหวังและการฆาตกรรมที่น่าสยดสยอง “A Haunting in Venice” เป็นการแสดงความเห็นอกเห็นใจของความคิดหลอกหลอนความตายของคนรุ่นพ่อแม่ของบรานาห์ที่ผ่านช่วงสงครามโลกครั้งที่สองด้วยรอยแผลเป็นทางจิต โดยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น วอน. นวนิยายต้นฉบับของคริสตี้ตีพิมพ์ในปี 1969 และมีเรื่องราวเกิดขึ้นที่ Woodleigh Common ประเทศอังกฤษ ในปัจจุบัน การดัดแปลงนี้ได้ย้ายเรื่องราวไปยังเมืองเวนิส โดยวางเรื่องราวไว้ก่อนหน้านั้นกว่า 20 ปี ทำให้มีตัวละครจากต่างประเทศที่หนาแน่นไปด้วยชาวต่างชาติชาวอังกฤษ และยังคงรักษาองค์ประกอบไว้เพียงไม่กี่อย่าง ซึ่งรวมถึงการเสียชีวิตอย่างรุนแรงของเด็กสาวคนหนึ่งในอดีตที่ผ่านมาและการปรากฏตัวที่บอกเป็นนัย ของนักเขียนนวนิยายแนวอาชญากรรมที่มีลักษณะคล้ายอกาธา คริสตี้ ชื่อเอเรียดเน่ โอลิเวอร์ (ทีน่า เฟย์) ซึ่งให้เครดิตในการสร้างชื่อเสียงของปัวโรต์ด้วยการทำให้เขากลายเป็นตัวละครในงานเขียนของเธอ อาริเดนตามหาปัวโรต์ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในเวนิส ซึ่งเขาเกษียณจากงานนักสืบและดูเหมือนว่าจะตกอยู่ในวิกฤติ (แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้โดยไม่ได้รับการถามก็ตาม) ดูเหมือนเขาจะตั้งปณิธานที่จะใช้ชีวิตตามลำพังซึ่งไม่เหมือนกับความเหงา เขาบอกเอเรียดเนว่าเขาไม่มีเพื่อนและไม่ต้องการเพื่อน ยอดขายของ Ariadne ตกต่ำ ดังนั้นเธอจึงดึงปัวโรต์กลับเข้ามาสืบค้นอีกครั้งโดยผลักดันให้เขาเข้าร่วมพิธีคืนฮาโลวีนที่บ้านดังกล่าว โดยหวังว่าจะผลิตวัสดุที่จะทำให้เธอได้รับความนิยมอีกครั้ง สื่อคือผู้มีชื่อเสียงในสิทธิของเธอเอง: Joyce Reynolds (Michelle Yeoh) ตัวละครที่ตั้งชื่อตามเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่น่าไว้วางใจในเรื่องราวดั้งเดิมของ Christie ที่อ้างว่าได้เห็นการฆาตกรรม เรย์โนลด์สวางแผนที่จะสื่อสารกับเหยื่อฆาตกรรม อลิเซีย เดรก (โรวัน โรบินสัน) ลูกสาววัยรุ่นของเจ้าของวัง อดีตนักร้องโอเปร่า โรวีนา เดรก (เคลลี่ ไรล์ลี) และหวังว่าจะได้รู้ว่าใครเป็นคนทำ แน่นอนว่ายังมีคนอื่นๆ อีกมากมาย รวมตัวกันอยู่ในวัง ทุกคนกลายเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมของอลิเซีย เช่นเดียวกับการฆาตกรรมอำพรางที่ตามมาในเรื่องราวประเภทนี้ ปัวโรต์ขังตัวเองและวงดนตรีที่เหลือไว้ในวังและประกาศว่าไม่มีใครสามารถออกไปได้จนกว่าเขาจะเข้าใจสิ่งต่างๆ แกลเลอรี่ของความเป็นไปได้รวมถึงศัลยแพทย์ในช่วงสงครามชื่อ Leslie Ferrier (Jamie Dornan) ที่ทนทุกข์ทรมานจาก PTSD ขั้นรุนแรง; ลีโอโปลด์ ลูกชายแก่แดดของเฟอร์เรียร์ (จู๊ด ฮิลล์ นักแสดงนำหนุ่มใน “เบลฟัสต์” ของบรานาห์ “เบลฟาสต์”) ซึ่งอายุ 12 ปี และอายุ 40 ปีและถามคำถามที่น่าตกใจ Olga Seminoff แม่บ้านของ Rowena (Camille Cottin); Maxime Gerard (Kyle Allen) แฟนเก่าของ Alicia; และผู้ช่วยของนางเรย์โนลด์ส เดสเดโมนา และนิโคลัส ฮอลแลนด์ (เอ็มมา แลร์ด และอาลี ข่าน) ผู้ลี้ภัยสงครามที่เป็นลูกครึ่งพี่น้องกัน คงจะดูไม่สุภาพเลยถ้าจะพูดอะไรมากมายเกี่ยวกับเนื้อเรื่องที่เหลือ การอ่านหนังสือไม่ได้ให้สิ่งสำคัญอะไรไป เพราะ—ยิ่งกว่าในภาพยนตร์ปัวโรต์ก่อนๆ ของบรานาห์ด้วย—ความเกี่ยวพันกันระหว่างแหล่งที่มาและการดัดแปลงก็เหมือนกับภาพยนตร์เจมส์ บอนด์เรื่องอื่นๆ ในเวลาต่อมา ซึ่งอาจต้องใช้ชื่อเรื่อง ชื่อตัวละครบางตัว และสถานที่ และหนึ่งหรือสองแนวคิด และประดิษฐ์ทุกสิ่งทุกอย่าง กรีน ผู้เขียนบทเรื่อง “Death on the Nile” ล่าสุด รวมถึง “Blade Runner 2049” และซีรีส์เรื่อง “American Gods” หลายเรื่องเป็นมือเขียนบทที่ยอดเยี่ยมและน่าเชื่อถือสำหรับเรื่องราวใหม่ๆ ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากเนื้อหาตามรูปแบบบัญญัติ งานของเขาจับตามองด้านการค้าและด้านศิลปะ เขามักจะเตือนผู้ชมที่นึกถึงเรื่องเก่าๆ ในยุค “ทรัพย์สินทางปัญญา” เป็นประจำว่าทำไมพวกเขาถึงชอบบางสิ่งบางอย่าง ในขณะเดียวกัน เขาก็นำเสนอองค์ประกอบใหม่ๆ ที่เร้าใจ และพยายามใช้น้ำเสียงหรือจุดเน้นที่แตกต่างจากที่ผู้ชมคาดไว้ (บทนำของภาพยนตร์ปกอ่อนของนวนิยายของคริสตี้มีบทนำของกรีนซึ่งเริ่มต้นด้วยการที่เขาสารภาพว่ามีการฆาตกรรม “หนังสือที่คุณถืออยู่”) ด้วยเหตุนี้ ความลึกลับของปัวโรต์จึงสอดคล้องกับวัฒนธรรมสมัยนิยมที่เกิดขึ้นในประเทศพันธมิตรหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ภาพยนตร์ภาษาอังกฤษคลาสสิกหลังสงครามเช่น “The Best Years of Our Lives”, “The Third Man”, “The Fallen Idol” และภาพยนตร์ Welles ระดับกลางอาชีพ เช่น “Touch of Evil” และ “The Trial” (เพื่อชื่อ เพียงไม่กี่เรื่องที่ Branagh ดูเหมือนจะตระหนักดี) ไม่ใช่แค่ความบันเทิงที่เข้มข้นและสร้างสรรค์อย่างสวยงามเท่านั้น แต่ยังเป็นภาพประกอบของความรู้สึกโดยรวมที่แพร่หลายของความเหนื่อยล้าทางศีลธรรมและอุดมคติอันสกปรก – ผลลัพธ์ของการมีชีวิตอยู่ตลอดระยะเวลาหกปีที่แสดงให้เห็นถึงความน่าสะพรึงกลัวที่ไม่อาจจินตนาการได้ก่อนหน้านี้ รวมถึงสตาลินกราด นอร์ม็องดี การทำลายล้างการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ด้วยเครื่องจักร และการใช้ระเบิดปรมาณูต่อพลเรือน ดังนั้นปัวโรต์ผู้ขมขื่นจึงดูเหมือนไม่เชื่อพระเจ้าและมักจะเยาะเย้ยเมื่อพูดกับคนตาย กรีนและบรานาห์ยังให้บทพูดคนเดียวเกี่ยวกับความท้อแท้ของเขาที่กระตุ้นให้เกิดความคิดเห็นเกี่ยวกับคริสตี้เมื่อใกล้บั้นปลายชีวิตของเธอ และในนวนิยายเรื่องนี้ เกี่ยวกับสิ่งที่เธอมองว่าเป็นแนวโน้มที่โหดร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ ในมนุษยชาติโดยรวม ซึ่งสะท้อนให้เห็นในรูปแบบของอาชญากรรมที่ กำลังมีความมุ่งมั่น นอกเหนือจากรายละเอียดและการอ้างอิงเฉพาะช่วงบางช่วงเวลาแล้ว ดูเหมือนว่าแหล่งที่มานั้นอยู่นอกเวลาที่เขียน ภาพยนตร์ของบรานาห์และกรีนดำเนินไปในทิศทางตรงกันข้าม มันเป็นช่วงปลายทศวรรษ 1940 มาก เด็ก ๆ ในภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเด็กกำพร้าจากสงครามและอาชีพหลังสงคราม (ทหารเป็นพ่อของพวกเขาบางส่วน จากนั้นก็กลับบ้านโดยไม่รับผิดชอบต่อการกระทำของพวกเขา) มีการพูดถึง “ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้” ซึ่งเป็นชื่อเรียก PTSD ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในสงครามโลกครั้งที่แล้วเขาเรียกมันว่า “กระสุนช็อต” โครงเรื่องขึ้นอยู่กับความสิ้นหวังทางเศรษฐกิจของพลเมืองพื้นเมือง ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นชาวต่างชาติที่มีเงินทองซึ่งมีสภาพจิตใจและบ่อยครั้งต้องสูญเสียทางการเงินเกินกว่าจะหวนคืนวิถีชีวิตที่พวกเขามีก่อนสงคราม และผู้ลี้ภัยชาวยุโรปตะวันออกส่วนใหญ่ที่ไม่ค่อยมีเวลาเริ่มต้นและ ทำงานอันฮึดฮัดของประเทศ ความรู้สึกที่สำคัญคือตัวละครเหล่านี้บางตัวอาจฆ่าเพื่อกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็น บรานาห์ถูกเปรียบเทียบกับออร์สัน เวลส์ในช่วงต้นอาชีพของเขาด้วยเหตุผลที่ชัดเจน เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์อันมหัศจรรย์และโด่งดังไปทั่วโลกในวัยยี่สิบ และมักแสดงในโครงการที่เขาริเริ่มและดูแล เขามีเท้าข้างหนึ่งอยู่ในโรงละครและอีกข้างอยู่ในภาพยนตร์ เขาชอบภาพยนตร์คลาสสิก (โดยเฉพาะเชคสเปียร์) และแนวภาพยนตร์ยอดนิยม (รวมถึงละครเพลงและสยองขวัญ) เขามีความรู้สึกในการแสดงและมีอัตตาเหมือนนักแสดง เขาไม่เคยเป็นชาวเวลส์ที่โจ่งแจ้งมากไปกว่าที่นี่อีกแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้มีความรู้สึก “ยิ่งใหญ่” เหมือนกับที่หนังของ Welles มักมี แม้ว่าจะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อแลกเงินก็ตาม แต่มันไม่ได้เต็มไปด้วยตัวมันเอง สิ้นเปลือง หรือไร้ประโยชน์ เช่นเดียวกับหนังของเวลส์ มันเข้าออกทุกฉากเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และมีความยาว 107 นาทีรวมเครดิตด้วย ผู้สนใจรักประวัติศาสตร์ภาพยนตร์อาจชื่นชมการรับรู้ทางสายตามากมายเกี่ยวกับผลงานภาพยนตร์ของปรมาจารย์ รวมถึงมุมมองที่เป็นลางไม่ดีของเมืองเวนิสที่อ้างอิงถึง “Othello” ของ Welles และนกกระตั้วร้องเสียงแหลมตรงจาก “Citizen Kane” ในบางครั้ง รู้สึกราวกับว่าบรานาห์ได้เข้าพิธีเข้าเฝ้าและถ่ายทอดจิตวิญญาณของเวลส์ เช่นเดียวกับของผู้กำกับคนอื่นๆ ที่ทำงานในภาพยนตร์ขาวดำ แสดงออกถึงอารมณ์ มีกลิ่นอายแบบกอทิก และเป็นสไตล์เวลส์อย่างมาก (รวมถึง “The Third Man” ผู้กำกับแครอล รีด และผู้กำกับ “The Manchurian Candidate” และ “Seven Days in May” จอห์น แฟรงเกนไฮเมอร์) Branagh และผู้กำกับภาพ Haris Zambarloukos ยังกล่าวถึงการดัดแปลงเรื่อง “In Cold Blood” ของ Richard Brooks ในปี 1967 และ “Kwaidan” ของ Masaki Kobayashi ว่าเป็นอิทธิพล ภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้เลนส์ฟิชอาย การเอียงแบบดัตช์ ภาพโคลสอัพของวัตถุสำคัญๆ ที่เป็นลางไม่ดี (รวมถึงนาฬิกานกกาเหว่าที่น่าขนลุก) มุมต่ำและมุมสูงสุดขีด และองค์ประกอบโฟกัสชัดลึกที่จัดเรียงนักแสดงจากพื้นหน้าไปจนถึงพื้นหลังลึก ด้วยกรอบหน้าต่างและประตู ส่วนของเฟอร์นิเจอร์ และบางครั้งร่างกายของนักแสดงก็แบ่งส่วนช็อตเพื่อสร้างเฟรมเพิ่มเติมภายในเฟรม
เช่นเดียวกับภาพยนตร์หลังยุคมิลเลนเนียลของ Michael Mann และ Steven Soderbergh “A Haunting in Venice” ถ่ายทำด้วยระบบดิจิทัล (แม้ว่าจะใช้ความละเอียด IMAX) และปล่อยให้สื่อเป็นไปตามธรรมชาติ ฉากภายในที่มีแสงน้อยไม่ได้พยายามจำลองสต็อกภาพยนตร์ ทำให้ผู้ชมเสียความรู้สึก “อาหารสบายๆ” ที่ได้มาจากการชมภาพยนตร์ในอดีตที่ใช้ฟิล์มจริงหรือพยายาม “ลุคแบบฟิล์ม” ผลลัพธ์ที่ได้คือไม่สมดุล ในทางที่น่าทึ่ง ภาพมีความชัดเจนเกินควรและมีลักษณะที่แวววาวราวกับอยู่ในโลกอื่น ในการถ่ายภาพระยะใกล้ของนักแสดง ดวงตาของพวกเขาดูเหมือนจะสว่างไสวจากภายใน