ฉันขอถอนคำพูดทั้งหมดที่เคยพูดไปในรีวิวครั้งก่อนว่าการดัดแปลงภาพยนตร์นั้นไม่สามารถเทียบได้กับหนังสือการดัดแปลงLittle Women (2019) ของ Greta Gerwig ( Lady Bird ) ให้ความรู้สึกราวกับว่าฉันสร้างขึ้นมาจากความคิดและความรู้สึกของฉันเอง ฉันร้องไห้ตั้งแต่เริ่มเรื่องได้ประมาณสิบนาทีจนถึงตอนนี้ตอนที่เขียนรีวิวอิงจากนวนิยายของ Louisa May Alcott Gerwig มีรองเท้าบู๊ตขนาดใหญ่ให้สวมทั้งในงานเขียนและงานกำกับของเธอ อย่างไรก็ตาม Gerwig ไม่ได้แค่สวมรองเท้าบู๊ตเหล่านี้เท่านั้น แต่ยังสวมได้พอดีเป๊ะ การที่เธอเลือกเล่าเรื่องเป็นภาพโมเสคระหว่างอดีตและปัจจุบันถือเป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญ ลำดับเหตุการณ์ทำให้ฉันสับสนในตอนแรก โดยเริ่มตั้งแต่จุดกึ่งกลางที่ Jo อยู่ในนิวยอร์ก อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า ภาพยนตร์ก็เริ่มเข้าสู่จังหวะของการเล่าเรื่อง การสลับไปมาระหว่างอดีตและปัจจุบันทำให้ Gerwig สามารถเล่นเป็นช่วงเวลาตลกขบขันได้ และเพิ่มช่วงเวลาที่น่าเศร้าด้วยการเปรียบเทียบระหว่างฉาก การใช้สำนักพิมพ์เพื่อขับเคลื่อนเนื้อเรื่องนั้นยอดเยี่ยมมาก โดยมี Mr Dashwood ซึ่งรับบทโดย Tracy Letts ( Lady Bird ) ถามว่า “แล้วเธอจะแต่งงานกับใคร” ในขณะที่ผู้ชมก็ถามแบบเดียวกัน ช่วงเวลาเหล่านี้ส่งผลให้หน้าจอเต็มไปด้วยผู้คนหัวเราะ ทางเทคนิคแล้ว การถ่ายภาพนั้นน่าหลงใหล แสดงให้เห็นถึงความสวยงามของฉาก รวมถึงตัวละคร แสงไฟที่เข้ากับอารมณ์ของแต่ละฉากและบ่งบอกถึงความแตกต่างระหว่างอดีตและปัจจุบัน กล้องช่วยให้เราไม่พลาดแม้แต่นิดเดียว ทำให้ปฏิกิริยาและการมองของผู้ชมทั้งหมดมีส่วนช่วยในเนื้อเรื่องในงานเขียนของเธอ เกอร์วิกพิสูจน์ให้เห็นว่านวนิยายเรื่องนี้เป็นแนวเฟมินิสต์อย่างแท้จริง และเล่นกับช่วงเวลาเหล่านี้ได้อย่างแท้จริงในขณะที่ยังคงความเป็นตัวละครเอาไว้ เด็กสาวทั้งสี่คนในครอบครัวมาร์ชนั้นแตกต่างกัน มีแรงบันดาลใจและลักษณะบุคลิกภาพเป็นของตัวเอง การคัดเลือกนักแสดงสำหรับตัวละครทุกตัวนั้นสมบูรณ์แบบอย่างเหลือเชื่อ เราทุกคนต่างก็มีผลงานดัดแปลงของโจ มาร์ชที่เราชอบ ไม่ว่าจะเป็นวินโอนา ไรเดอร์ หรือจูน อัลลิสัน แต่เซอร์ชา โรนัน ( เลดี้เบิร์ด , เลิฟลี่โบนส์ ) กลับเป็นโจที่สมบูรณ์แบบที่สุด เธอฉลาด ทะเยอทะยาน กล้าหาญ และมีจิตวิญญาณที่เป็นอิสระ เม็ก รับบทโดยเอ็มมา วัตสัน ( บิวตี้แอนด์เดอะบีสต์ ) และเบธ รับบทโดยเอไลซา สแกนเลน ( ชาร์ปออบเจกต์ ส ) ล้วนสมบูรณ์แบบตามตำรา โดยเล่นเป็นตัวประกอบแทนโจที่กำลังจะออกจากวงการ แต่ก็แสดงให้เห็นถึงความทะเยอทะยานที่สมเหตุสมผลสำหรับทั้งคู่เช่นกัน อย่างไรก็ตาม ควรกล่าวถึงบทบาทของเอมี่ รับบทโดยฟลอเรนซ์ พิว ( มิดซอมมาร์ ) อย่างเหมาะสม พิวเล่นเป็นเอมี่ด้วยความแม่นยำอย่างระมัดระวังระหว่างความเป็นเด็กและผู้ใหญ่ ชอบโต้เถียงและอ่อนโยน แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงจากการก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ขณะที่เรื่องราวสลับไปมาระหว่างอดีตและอนาคต Pugh รับบทเป็นความแตกต่างระหว่าง Amy ในวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่ โดยแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอให้กลายเป็นหญิงสาวที่เหมาะสมกับ Laurie อย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งฉันเถียงว่าไม่เคยมีใครดัดแปลงเรื่องนี้สำเร็จได้อย่างแท้จริงมาก่อนเมื่อพูดถึงลอรี ทิโมธี ชาลาเมต์ ( เลดี้เบิร์ด ) โดดเด่นในภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาเป็นลอรีที่สมบูรณ์แบบ (ฉันเคยพูดว่าสมบูรณ์แบบบ่อยเกินไปหรือยัง?) เขาเป็นคนน่ารักสวยงามเป็นนักสังเกตการณ์ อ่อนเยาว์ ซุกซน และหลงรักสาวๆ ตระกูลมาร์ชทุกคนอย่างหมดหัวใจ – อย่างที่ควรจะเป็น แน่นอนว่าฉันร้องไห้ออกมาเมื่อเขาขอแต่งงาน แม้จะรู้ว่าทุกอย่างจะออกมาดี เขาเป็นตัวละครที่มีอารมณ์กวีที่ดึงดูดใจและมีเคมีบนหน้าจอกับทุกคนที่เขาพบเจอ – ลอรีตัวจริง นอกจากนี้ เรายังไม่ควรลืมอัจฉริยะด้านการแสดงตลกของเมอรีล สตรีป (Devil Wears Prada) ในบทป้ามาร์ช สตรีปได้นำความตลกมาสู่บทบาทนี้มากมาย โดยนำเสนอผู้หญิงที่เข้มแข็งและเป็นอิสระในแบบที่แตกต่างจากโจ ซึ่งก็เป็นที่รักด้วยเหตุผลดังกล่าว