เสียง : ไทย

8.2

ดูหนัง The Wolf Of Wall Street คนจะรวย ช่วยไม่ได้ 2013 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:The Wolf Of Wall Street คนจะรวย ช่วยไม่ได้ 2013 พากย์ไทย “The Wolf of Wall Street” ของมาร์ติน สกอร์เซซี เต็มไปด้วยความอับอายและไร้ยางอาย น่าตื่นเต้นและเหนื่อยล้า น่าขยะแขยงและเปิดโลกทัศน์ ถือเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่สนุกสนานที่สุดเท่าที่เคยมีมาเกี่ยวกับผู้ชายที่น่ารังเกียจ เลโอนาร์โด ดิคาปริโอ ดารานำของภาพยนตร์เรื่องนี้ได้เปรียบเทียบเรื่องนี้กับเรื่องราวของจักรพรรดิโรมันคาลิกูลา และเขาก็ไม่ได้ห่างไกลจากความจริงเท่าใดนัก ดัดแปลงโดยเทอเรนซ์ วินเทอร์ จากบันทึกความทรงจำของจอร์แดน เบลฟอร์ต นายหน้าค้าหุ้นผู้มั่งคั่งร่ำรวยในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1990 นี่คือภาพยนตร์ที่เกินขอบเขตเกี่ยวกับความฟุ่มเฟือย และเป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับความอยากที่ความอยากในความสุขแบบบังคับนั้นไร้ขีดจำกัด ความยาวสามชั่วโมง และมีรายงานว่าเธลมา ชูนเมเกอร์ บรรณาธิการประจำของสกอร์เซซีได้ตัดทอนลงจากสี่ชั่วโมง นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความสามารถของสกอร์เซซี วินเทอร์ และทีมงานของพวกเขา ว่าเราสามารถจินตนาการถึงการนั่งดูหมูหัวเราะคิกคักเหล่านี้ได้นานถึงห้าหรือสิบชั่วโมง ในขณะที่ยังคงรู้สึกหลงใหล และความหลงใหลในตัวพวกมันนั้นน่าสะพรึงกลัว นี่คือภาพยนตร์ที่เน้นสมองสัตว์เลื้อยคลาน ทุกเฟรมล้วนมีมิติ เบลฟอร์ต ชนชั้นกลางที่เติบโตในย่านควีนส์ พยายามสร้างชื่อเสียงบนวอลล์สตรีทด้วยวิธีการแบบดั้งเดิมแต่ก็ล้มเหลว เราเห็นเขาถูกเลี้ยงดูในช่วงปลายยุค 80 ในบริษัทชั้นนำ ภายใต้การดูแลของแมทธิว แม็กคอนาเฮย์ ชายหนุ่มเจ้าเล่ห์หน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แต่กลับถูกเลิกจ้างในช่วงวิกฤตตลาดหุ้นปี 1987 เขาสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่ที่ลองไอส์แลนด์ด้วยการเข้าครอบครองห้องต้มหุ้นเพนนีสต็อค และเปลี่ยนชื่อเป็นสแตรตตัน โอ๊คมอนต์ เพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับนักลงทุนทั้งชนชั้นกลางและชนชั้นแรงงาน วิกิพีเดียระบุว่าในช่วงรุ่งเรือง “บริษัทมีนายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์มากกว่า 1,000 คน และมีส่วนร่วมในการออกหุ้นมูลค่ารวมกว่า 1 พันล้านดอลลาร์ รวมถึงการระดมทุนให้กับบริษัทรองเท้าสตีฟ แมดเดน จำกัด” เบลฟอร์ตและบริษัทของเขามีความเชี่ยวชาญด้านปฏิบัติการ “ปั๊มและทิ้ง” โดยการปลอมแปลงมูลค่าหุ้นที่แทบไม่มีมูลค่า แล้วขายทำกำไรมหาศาล หลังจากนั้นมูลค่าหุ้นก็ลดลงและนักลงทุนก็สูญเสียเงินไป เบลฟอร์ตถูกฟ้องในข้อหาฟอกเงินและฉ้อโกงหลักทรัพย์ในปี 1998 ติดคุกในเรือนจำกลางเกือบสองปี และถูกสั่งให้จ่ายเงินคืน 110 ล้านดอลลาร์ให้กับนักลงทุนที่เขาหลอกลวง
ดอนนี่ แอซอฟฟ์ (โจนาห์ ฮิลล์) มือขวาของเบลฟอร์ต อาจจะไร้สำนึกยิ่งกว่าเบลฟอร์ตเสียอีก เขาเป็นคนร่างกำยำ ฉลาดหลักแหลม มีหนวดเคราเงางาม ลาออกจากงานร้านอาหารหลังจากคุยกับพระเอกเพียงครั้งเดียว ร่วมแผนการของเขา ช่วยฟอกเงิน และแนะนำให้เขารู้จักยาเสพติด ราวกับว่าเบลฟอร์ตยังมีสารเสพติดในร่างกายไม่เพียงพอ บวกกับอะดรีนาลีนที่เขาได้รับจากการทำข้อตกลงและนอนกับผู้หญิงที่สวยสะพรั่งทุกคนที่ขวางทางเขา ดังที่ตัวละครของแม็คคอนาเฮย์บอกเบลฟอร์ตตั้งแต่ต้นว่า การลงทุนประเภทนี้เป็นเรื่องเหลวไหลมากจนยาเสพติดกลายเป็นสิ่งต้องห้าม: “แล้วนายจะทำอาชีพนี้ได้ยังไงกัน ไม่งั้นนายจะทำอาชีพนี้ได้ยังไง” มีอยู่ช่วงหนึ่งนายหน้าคนหนึ่งประกาศว่าพวกเขากำลังเสพโคเคนและควาลูดส์อย่างหนักหน่วง รวมถึงดื่มเหล้าอย่างหนักหน่วง “เพื่อกระตุ้นความคิดอิสระของเรา” ภาพยนตร์ “Wolf” ได้รับแรงบันดาลใจจากภาพแก๊งสเตอร์ แสดงให้เห็นว่าเบลฟอร์ตเติบโตมาจากครอบครัวที่ยากจน ร่ำรวยและมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ได้อย่างไร (ชื่อเรื่องมาจากบทความในนิตยสารที่ไม่ค่อยน่าชื่นชมนัก ซึ่งดึงดูดความสนใจของอัยการรัฐบาลกลาง) โรบินฮู้ดผู้กลับขั้วคนนี้กำลังสร้างทีมคนร่าเริงที่ดึงเอาผู้คนจากหลากหลายมุมชีวิตของเขามารวมกัน ทุกคนล้วนมีชื่อจริงและฉายาแบบเดมอน รันยอน ได้แก่ ร็อบบี้ ไฟน์เบิร์ก หรือที่รู้จักกันในชื่อ “พินเฮด” (ไบรอัน แซคคา), อัลเดน คุปเฟอร์เบิร์ก หรือที่รู้จักกันในชื่อ “นากทะเล” (เฮนรี เซบรอฟสกี), “รูแกรต” นิคกี้ คอสคอฟฟ์ ผู้มีผมหงอกอย่างน่าขนลุก (พี.เจ. เบิร์น), เชสเตอร์ หมิง “ชายจีนผู้เสื่อมทราม” (เคนเนธ ชอย) และแบรด บอดนิค (จอน เบิร์นธัล) ชายหัวร้อนในละแวกบ้านสไตล์เดอ นีโร ผู้ซึ่งเป็นที่รู้จักในนาม Quaalude King of Bayside ผู้ที่ทำหน้าที่บังคับใช้กฎหมายในสำนักงานของเขาคือพ่อผู้โกรธเกรี้ยว (ร็อบ ไรเนอร์) ผู้ซึ่งมักโวยวายเรื่องค่าใช้จ่ายและความสกปรกในที่ทำงาน แต่บ่อยครั้งที่ดูเหมือนจะใช้ชีวิตผ่านลูกหมาป่าตัวน้อยในห้องซื้อขาย เบลฟอร์ตแต่งงานกับหญิงสาวผู้ดีมีเกียรติที่ไม่เห็นด้วยกับการโกงกินทางการเงินหรือการนอกใจเรื้อรังของเขา แต่ไม่นานเขาก็ทิ้งเธอไปเพื่อแลกกับถ้วยรางวัลผมบลอนด์และหุ่นสุดเซ็กซี่ชื่อนาโอมิ ลาพาเกลีย (มาร์โกต์ ร็อบบี้ นักแสดงชาวออสเตรเลีย) จากนั้นก็แต่งงานกับเธอและเริ่มสนับสนุนเธอในแบบที่ทั้งคู่คุ้นเคยกันดี หลังจากนั้นไม่กี่ปี เบลฟอร์ตอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่เจย์ แกตส์บี้ ตัวละครอีกตัวหนึ่งของดิคาปริโออาจมองว่าหรูหรา เขาซื้อเรือยอทช์ และบินเฮลิคอปเตอร์ไปประชุมและงานเลี้ยงต่างๆ ในขณะที่ถูกวางยาจนเสียสติ ต่อมาอัยการสหพันธรัฐชื่อแพทริค เดนแฮม (ไคล์ แชนด์เลอร์) ก็เข้ามามีบทบาท ทำให้เบลฟอร์ตเหงื่อท่วมตัวด้วยการเผชิญหน้ากับเขาในพื้นที่ของเขาเอง (รวมถึงเรือยอทช์ของเบลฟอร์ต) และปล่อยให้เขาอวดความยอดเยี่ยมของตัวเองจนกระทั่งเขาแขวนคอตาย ลองนึกภาพสามสิบนาทีสุดท้ายของ “GoodFellas” ยืดเยื้อออกไปเป็นสามชั่วโมง นั่นคือจังหวะและความรู้สึกของหนังเรื่องนี้ เรื่องราววุ่นๆ วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งการฉ้อโกงหุ้นและการฟอกเงิน การเดินทางไปกลับสวิตเซอร์แลนด์เพื่อฝากเงินสดในธนาคาร (และเปิดโอกาสให้เบลฟอร์ตที่ไร้ประโยชน์มากขึ้นเรื่อยๆ ได้หยอกล้อกับป้าชาวอังกฤษของภรรยา ซึ่งรับบทโดยโจแอนนา ลัมลีย์ นักแสดงร่วมจากภาพยนตร์เรื่อง “Absolutely Fabulous”) ภาพตัดต่อที่เน้นดนตรีร็อกแอนด์ป๊อป พร้อมการปรับความเร็วของภาพยนตร์ที่ฉูดฉาด (รวมถึงการแสดงแบบสโลว์โมชันของควาลูด) และฉากบทสนทนาที่ยืดเยื้อและดูเหมือนด้นสดครึ่งๆ กลางๆ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนละครสั้นสั้นๆ ฉากที่ดีที่สุดคือฉากยาวฉากเดียวของแม็คคอนาเฮย์ในบทมาร์ค ฮันนา ที่ปรึกษาของเบลฟอร์ต ซึ่งในฉากหนึ่งเขาตีกลองเป็นจังหวะที่หน้าอกพร้อมกับร้องเพลงกึกก้องแบบบ็อบบี้ แม็กเฟอร์ริน ฉากนี้กลายเป็นเพลงประจำบริษัทของเบลฟอร์ต และมันดูแปลกๆ เพราะมันชวนให้นึกถึงเพลงสงครามชนเผ่าสำหรับพวกอนารยชนที่อาละวาดอยู่ตลอดเวลา เช่นเดียวกับที่มักเกิดขึ้นในภาพยนตร์ของสกอร์เซซี เรื่อง “Wolf” นำเสนอภาพลักษณ์ของผู้ชายอัลฟ่าที่ดึงดูดและผลักไส นำเสนอทั้งการวางยา การค้าประเวณี และการเยียวยาจิตใจ ทั้งในการแสดงที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นที่สุดนับตั้งแต่ “Titanic” ดิคาปริโอรับบทเป็นเบลฟอร์ต มุสโสลินีจอมเปิ่นแห่งห้องค้าขาย นักกีฬาจอมโอ้อวดผู้ปลุกเร้าลูกน้องด้วยการเรียกพวกเขาว่า “ฆาตกร” และ “นักรบ” และดึงดูดผู้หญิงที่หิวโหยและทำลายตัวเอง ส่วนหนึ่งมาจากความทะนงตนและหน้าตาหล่อเหลาแบบเด็กๆ แต่ส่วนใหญ่มาจากการกระพริบตา ภาพยนตร์เรื่องนี้ขาดการเว้นระยะห่างเล็กน้อยที่สกอร์เซซีได้มอบให้ใน “GoodFellas” และ “Casino” ภาพยนตร์เรื่องแรกเปรียบเทียบการบรรยายที่ตรงไปตรงมาของเฮนรี ฮิลล์ กับปฏิกิริยาที่บางครั้งก็น่าตกใจต่อการนองเลือด ส่วน “Casino” นำเสนอความเฉยชาเย็นชาแบบสแตนลีย์ คูบริก ราวกับว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกำลังบรรยายจากก้อนเมฆบนสวรรค์หรือหลุมในนรก “Wolf” อยู่ท่ามกลางเรื่องราวมากมายตลอดเวลา จนแทบหายใจไม่ออก ทำลายจุดยึดทางศีลธรรมของผู้ชม แต่นี่ไม่ใช่การบอกว่าหนังเรื่องนี้ไร้ศีลธรรม มันไม่ใช่ หนังรู้สึกขยะแขยงกับเรื่องราวและผู้คนเหล่านี้ และมองว่าพวกเขาดูน่าขยะแขยง มักจะถ่ายทำจากมุมที่บิดเบี้ยว หรือถ่ายภาพนิ่งมุมกว้างที่ทำให้ดูเหมือนสัตว์ที่แต่งตัวดีในสวนสัตว์ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา คุณสามารถบอกได้ว่าเบลฟอร์ตใส่ใจคนของเขาแค่ไหนจากวิธีที่คำบรรยายของเขาเชื่อมโยงจากเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับนายหน้าที่ตกอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์ยากและความอับอาย: “เขาเป็นโรคซึมเศร้าและฆ่าตัวตายสามปีต่อมา” เบลฟอร์ตกล่าวขณะถ่ายภาพศพในอ่างอาบน้ำที่มีเลือดไหลจากข้อมือที่ถูกกรีด จากนั้นเขาก็พูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “เอาล่ะ…” นายหน้าจัดประเภทโสเภณีตามต้นทุนและความน่าดึงดูดใจ โดยเรียกพวกเธอว่า “บลูชิปส์” “แนสแด็กส์” และ “ผ้าปูที่นอนสีชมพู” (หรือ “สแกงค์”) พวกเธอเป็นภาชนะเลือดอุ่นที่จะถูกหลอกและส่งต่อไป เช่นเดียวกับลูกค้าของบริษัท รวมถึงสตีฟ แมดเดน เจ้าพ่อรองเท้า ซึ่งเบลฟอร์ตอธิบายว่าข้อตกลงของเขาเป็นการข่มขืนทางปาก จุดเด่นของผู้กำกับคือการแสดงแบบรวดเดียวของเบลฟอร์ตและอาซอฟ ควาลูด ที่กลายเป็นความบ้าคลั่งตลกขบขัน อาซอฟร้องไห้สะอึกสะอื้น อัดแน่นหน้าจนล้มลง ส่วนเบลฟอร์ตเป็นอัมพาตระหว่างคุยโทรศัพท์ด้วยความตื่นตระหนกเกี่ยวกับเงินของเขา จากนั้นก็คลานไปที่รถของเขาเหมือนสัตว์ที่เกือบถูกรถชน ทีละนิ้วอย่างทรมาน ภาพของการตำหนิติเตียนและความอับอายเหล่านี้ — และมีมากมาย รวมถึงช่วงเวลาที่น่าดูอย่างยิ่งที่เบลฟอร์ตจ่ายเงินให้โสเภณีจุดเทียนไขใน บัม—อยู่ร่วมกับช่วงเวลาที่คนพวกนั้นโวยวาย แสวงหากำไร และตบหน้าอก เราควรทำความเข้าใจว่าเรารู้สึกอย่างไรกับการผสมผสานรูปแบบต่างๆ และยอมรับว่าหากไม่มีเสน่ห์ดึงดูดใดๆ ต่อพฤติกรรมแบบนี้ ก็ไม่มีใครจะหลงระเริงไปกับมัน นี่ไม่ใช่เรื่องเหลวไหล มันคือเรื่องจริง สกอร์เซซีและวินเทอร์ไม่เคยมองข้ามภาพรวม ในทางทฤษฎี ประเด็นหลักของหนังคือทัศนคติแบบวอลล์สตรีท ซึ่งเป็นเพียงภาพลักษณ์แบบแก๊งสเตอร์ที่ขัดเกลาแล้วอย่างที่เห็นในภาพยนตร์ของสกอร์เซซีเรื่อง “Mean Streets,” “GoodFellas” และ “Casino” (อาจกล่าวได้ว่าคนอย่างเบลฟอร์ตคือคนที่ผลักดันแก๊งมาเฟียออกจากเวกัส) “Wolf” เริ่มต้นด้วยปาร์ตี้แบบเฟลลินีบนพื้นบริษัทของเบลฟอร์ต จากนั้นก็หยุดภาพเบลฟอร์ตโยนคนแคระใส่เป้าเวลโครขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นการทำร้ายเจ้าตัวเล็กทั้งทางตรงและทางอ้อม เหล่าพ่อค้าได้ เลิกทำร้ายตัวเอง เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ได้มองตัวเองว่าเป็นคนตัวเล็ก แต่เป็นคนตัวเล็กที่อาจกลายเป็นคนใหญ่คนโตที่คอยโยนความผิดให้คนอื่น “สังคมนิยมไม่เคยหยั่งรากลึกในอเมริกา” จอห์น สไตน์เบ็ค เขียนไว้ “เพราะคนจนมองตัวเองไม่ใช่ชนชั้นกรรมาชีพที่ถูกเอารัดเอาเปรียบ แต่เป็นเศรษฐีที่ถูกทำให้ขายหน้าชั่วคราว” เบลฟอร์ตตำหนิอัยการเดนแฮมที่ใช้ชีวิตแบบที่เฮนรี ฮิลล์คงเรียกว่าชีวิตแบบคนดี และในฉากใกล้จบ ขณะที่เดนแฮมนั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้าน เราจะเห็นได้ว่าคำเยาะเย้ยถากถางนั้นติดอยู่ในอกของเขา ทุกคนในบริษัทของเบลฟอร์ตดูเหมือนจะมีตำแหน่งเดียวกัน นั่นคือ “รองประธานอาวุโส” ทุกคนอยากครองโลก แต่วิสัยทัศน์ของหนังเรื่องนี้ไปไกลกว่ามานุษยวิทยาวัฒนธรรมและการบูชาแอนตี้ฮีโร่ เมื่อมีคนถามผมว่าหนังเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร ผมบอกพวกเขาว่าเหมือนกับหนังหลายเรื่องของสกอร์เซซี ผู้ซึ่งเอาชนะปัญหาโคเคนในช่วงต้นยุค 80 ตรงที่รากฐานของมันคือเรื่องการเสพติด โรคหรือภาวะที่ครอบงำอารมณ์และจินตนาการ ทำให้ยากที่จะจินตนาการถึงชีวิตอื่นใดนอกจากชีวิตที่คุณเป็นอยู่ หลายคนรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับการติดตามการกระทำของผู้ประกอบการ นักการเงิน นายธนาคาร ซีอีโอ และคนอื่นๆ และเมื่อผู้ชายเหล่านี้ (ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้ชาย) ถูกจับเพราะหลบเลี่ยงหรือฝ่าฝืนกฎหมาย พวกเขาก็เชียร์พวกเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นวีรบุรุษชาวบ้านที่เสื่อมเสียชื่อเสียง เป็นแก๊งสเตอร์ที่ถือปากกาหมึกซึมแทนปืน พวกเขาเป็นคนที่แม้จะมีความเห็นแก่ตัวและความโหดร้าย แต่ก็อยู่เหนือกฎเล็กๆ น้อยๆ ที่บีบคั้นพวกเราที่เหลือ ผู้ชายเหล่านี้คือผู้ติดยา ที่ถูกปลุกเร้าโดยกลุ่มคนตัวเล็กๆ ที่จินตนาการถึง การเป็นใหญ่ เราสนับสนุนพวกเขาด้วยการดื่มด่ำกับการกระทำของพวกเขา หรือไม่ใส่ใจกับการกระทำผิดของพวกเขามากพอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเรียกร้องให้ปฏิรูปกฎหมายที่พวกเขาบิดเบือนหรือเพิกเฉย กฎหมายเหล่านี้อาจมีผลบังคับใช้ได้ หากเราไม่อนุญาตให้คนอย่างเบลฟอร์ต (และบุคคลต้นแบบที่ทรงอิทธิพลยิ่งกว่า) จ่ายสินบนฝ่ายนิติบัญญัติของสหรัฐอเมริกาอย่างถูกกฎหมายผ่าน “ระบบ” การหาเสียงที่ไร้สาระ หลังจากผ่านไปหลายทศวรรษ เราควรตั้งคำถามว่าการที่ผู้ติดยาอย่างเบลฟอร์ตคอยสนับสนุนพวกเขาอย่างไม่หยุดยั้งนั้น ไม่ได้หมายความว่าในบางแง่ ผู้ช่วยเหลือพวกเขานั้นก็ติดยาเช่นกันหรือไม่ หรือว่าพวกเขา (เรา) เป็นส่วนหนึ่งของวงล้อที่หมุนวนไม่สิ้นสุดที่หมุนวนไม่หยุดหย่อน ในท้ายที่สุดแล้ว “Wolf” ไม่ได้เกี่ยวกับผู้ติดยาเพียงคนเดียว แต่เกี่ยวกับความเสพติดในระบบทุนนิยมที่มากเกินไปของอเมริกา และแนวคิดที่ว่า “ใครตายพร้อมของเล่นมากที่สุดชนะ” ซึ่งพิสูจน์แล้วว่ายั่งยืนพอๆ กับภาพของแก๊งสเตอร์จอมดุที่เอาสิ่งที่เขาชอบเมื่อเขาอยากเอา