เสียง : ไทย

6.8

ดูหนัง The Lion King เดอะ ไลอ้อน คิง 2019 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:The Lion King เดอะ ไลอ้อน คิง 2019 พากย์ไทย อาจใช้เวลานานกว่าที่ผู้ชมจะได้ชื่นชมการรีเมค “The Lion King” ในปี 2019 ในรูปแบบผลงานอิสระ แทนที่จะตัดสินเทียบกับต้นฉบับ เวอร์ชันปี 1994 คือ “Hamlet” และ “Bambi” บนภาพยนตร์แอฟริกันเวลต์: ภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ที่ได้รับรางวัลออสการ์ในสมัยเด็ก ภาพยนตร์ที่ทำรายได้สูงสุดเป็นอันดับสองของปีปฏิทิน ซึ่งเป็นหนึ่งในภาพยนตร์แอนิเมชั่นของดิสนีย์ที่วาดด้วยมือที่ยอดเยี่ยมเรื่องสุดท้าย ( “Toy Story” ต้นฉบับของพิกซาร์ออกมาใน 18 เดือนต่อมา) และเครื่องผลิตน้ำตา การรีเมคครั้งนี้เป็นเรื่องที่ถกเถียงกันมานานก่อนที่จะเปิดตัว สาเหตุหลักมาจากการที่ดูเหมือนว่าจะนำกลยุทธ์การสร้างแบรนด์ใหม่ของบริษัทวอลท์ ดิสนีย์ มาใช้ — การนำภาพยนตร์แอนิเมชั่นยอดนิยมมาสร้างใหม่ให้เป็น “การแสดงสด” ที่ต้องอาศัย CGI ไปสู่บทสรุปที่รุนแรงที่สุด มันนำเสนอเรื่องราวเดียวกันกับนักแสดงที่แตกต่างกัน การเรียบเรียงเพลงและเพลงประกอบที่ชื่นชอบที่แตกต่างกัน เพลงต้นฉบับสองสามเพลง ฉากและซีเควนซ์ใหม่ๆ สองสามฉาก และแน่นอนว่ารวมถึงสัตว์ที่เหมือนจริงด้วย อย่างหลังเป็นจุดขายหลักของภาพยนตร์เรื่องนี้ เชื่อได้เลยว่าลูกๆ คนหนึ่งของฉันตั้งข้อสังเกตหลังจากนั้นว่าการนั่งชมภาพยนตร์ก็เหมือนกับการดูสารคดีธรรมชาติแบบปิดเสียง ขณะที่เพลงประกอบภาพยนตร์ต้นฉบับ “The Lion King” เล่นเป็นฉากหลัง แต่นี่คือสิ่งที่ : ภาพยนตร์เรื่องนี้ควบคุมโดย Jon Favreau นักแสดงและผู้กำกับรุ่นเก๋าของดิสนีย์ ผู้เก่งในเรื่องประเภทนี้ และนี่อาจเป็นภาพยนตร์ที่มีการกำกับดีที่สุดของเขา หากคุณตัดสินโดยพิจารณาจากวิธีการจัดวางฉากและซีเควนซ์ต่างๆ ในการจัดวาง จัดแสง และตัดเข้าด้วยกัน ผู้กำกับภาพคือคาเล็บ เดสชาเนล ซึ่งถ่ายทำภาพยนตร์แอ็กชั่นผจญภัยของสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ ซึ่งรวมถึง “The Black Stallion” และผลงานเรื่องนี้ยึดถือแนวคิดเรื่อง “ความเป็นจริง” อย่างตรงไปตรงมา โดยจำลองสัตว์ต่างๆ จากสิ่งมีชีวิตจริง และกำหนดตัวละครให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ด้วยรูปร่างและรายละเอียดการเคลื่อนไหวอันชาญฉลาดมากกว่าการแสดงออกทางสีหน้าซึ่งอาจดูน่าขนลุกจริงๆ (สัตว์เหล่านี้ก็ดูน่าขนลุกเล็กน้อยในบางครั้ง แม้ว่าจะไม่น่าขนลุกเหมือนใน “Mowgli” ของ Andy Serkis ซึ่งบางครั้งคุณอาจรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังดูภาพที่เป็นความลับสุดยอดของมนุษย์สัตว์ที่ตัดต่อยีน) Favreau บุกเบิกการสร้างภาพยนตร์ด้วย ภาพยนตร์แนวอินดี้สุดฮิปอย่าง “Swingers” และ “Made” จากนั้นก็แปลงร่างตัวเองเป็นเวอร์ชันน้องของ Steven Spielberg หรือ James Cameron โดยดูแลคุณสมบัติที่ใหญ่ที่สุดในงบประมาณมหาศาล รวมถึงภาพยนตร์ “Iron Man” สองเรื่องแรกและภาพยนตร์ไฮเปอร์ล่าสุดของดิสนีย์ – การรีเมคจริงของ “The Jungle Book” นี่อาจเป็นความท้าทายที่น่ากลัวที่สุดของเขา หรืออย่างน้อยก็ยั่วยุที่สุดหากคุณให้ความสำคัญกับแหล่งข้อมูล แนวคิดในการสร้างภาพยนตร์แอนิเมชั่นช่วงปลายที่ประสบความสำเร็จทางการเงินมากที่สุดของดิสนีย์ขึ้นมาใหม่ด้วยภาพล่าสุดที่สร้างจากคอมพิวเตอร์ ขณะเดียวกันก็เตือนผู้คนถึงภาพยนตร์ต้นฉบับอย่างต่อเนื่องโดยการรีไซเคิลเรื่องราวและเพลงเดิมๆ (รวมถึงภาพและสถานที่อันเป็นเอกลักษณ์ที่เหมือนกันหลายภาพ) รวมถึง Pride Rock ที่มีรูปร่างโดดเด่นของสิงโต) ก็ใกล้เคียงกับที่ฮอลลีวูดจะถูกดำเนินคดีในข้อหาดูหมิ่นศาสนา จากการมองเห็น ต้นฉบับเป็นภาพวาดที่มีสไตล์ความยาว 88 นาทีที่เคลื่อนไหวได้ เหมือนกับหนังสือนิทานของเด็กที่มีชีวิตขึ้นมา แต่มีองค์ประกอบที่แสดงออกหรือหลอนประสาท (เช่นไฮไลท์สีเขียวประหลาดในซีเควนซ์ “เตรียมพร้อม” และไฟนรกที่มีสไตล์และกล้องที่เบ้ มุมระหว่างการต่อสู้ครั้งสุดท้าย) ซึ่งกระตุ้นความรู้สึกอ่อนไหวของผู้ปกครองที่ชื่นชอบภาพยนตร์ ในทางตรงกันข้าม “ราชาสิงโต” ตัวใหม่นี้หยั่งรากลึกลงไปในของจริง ตั้งแต่สีเรียบๆ บางครั้งก็จืดชืดไปจนถึงโครงสร้างกระดูก กล้ามเนื้อ และขนของสัตว์ที่แสดงผลอย่างประณีต แม้ว่าตัวละครจะร้องเพลงที่คุ้นเคยและท่องท่อนที่คุ้นเคยซ้ำๆ (หรือในการสลับฉากหลังสมัยใหม่ที่ตลกขบขันและแปลกประหลาด โดยอ้างอิงถึงภาพยนตร์ดิสนีย์อีกเรื่อง) ทีมงานทั้งหมดก็ทำงานล่วงเวลาสองครั้งเพื่อโน้มน้าวคุณว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีอยู่จริง และพวกมันขนร่วง และวางขี้บนพื้นป่า กล้องของ Favreau และ Deschanel (หรือ “กล้อง” ซึ่งเป็นภาพยนตร์ดิจิทัลที่สร้างขึ้นจากเลขหนึ่งและเลขศูนย์) ติดตามสัตว์ต่างๆ อย่างใกล้ชิดในขณะที่พวกมันควบม้าผ่านทุ่งหญ้า ไต่หน้าผาและเนินเขา เกลือกกลิ้ง ต่อสู้ และต่อสู้ และวิ่งเล่นผ่านน้ำและฝน ราวกับว่าพวกมันเป็นสัตว์จริงๆ ที่มีความฉลาดและมีสิทธิ์อนุญาติให้ทีมงานตากล้องติดตามพวกมันแทนที่จะกินพวกมัน (ดิสนีย์มักจะออกสารคดีเกี่ยวกับสัตว์นอกเหนือจากภาพยนตร์แอนิเมชันและภาพยนตร์คนแสดงด้วย และเรื่องนี้บางครั้งก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ จากทศวรรษ 1950 ที่บรรณาธิการจะตัดภาพระยะใกล้ที่ไม่ธรรมดาของหมีที่กำลังหอบในฤดูร้อนที่ร้อนระอุ และผู้บรรยายจะบอกคุณว่ามันเศร้าเพราะคิดถึงแม่) ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงเหตุการณ์สำคัญทางเทคนิค เราเคยเห็นสัตว์จริงในเวอร์ชันดิจิทัลมาก่อน (อาจจะโดดเด่นที่สุดในภาพยนตร์เรื่อง “Planet of the Apes” ล่าสุด และใน “Jungle Book” ของ Favreau) แต่ Favreau นำเสนอสัตว์เหล่านี้ตามความเป็นจริง หากพวกเขาไม่เห็น อย่าพูดและร้องเพลง และถ้าคุณหรี่ตามองสักนิด คุณจะไม่มีวันรู้เลยว่านั่นไม่ใช่ของจริง และการสร้างภาพยนตร์เองก็เพิ่มความน่าเชื่อถือ “กล้อง” (ย้ำอีกครั้งว่าไม่มีกล้อง มีแต่ CGI) ดูเหมือนจะมีน้ำหนัก เมื่อมัน “บิน” เหนือ “แอฟริกา” คุณสาบานได้เลยว่ามันติดอยู่กับเฮลิคอปเตอร์จริงๆ เมื่อราชาสิงโตผู้อาวุโส มูฟาซา (เจมส์ เอิร์ล โจนส์ นักแสดงเพียงคนเดียวจากภาคดั้งเดิมที่ชดใช้บทของเขา) ปีนกำแพงหุบเขาเพื่อช่วยลูกชายของเขาจากฝูงวิลเดอบีสต์ที่ออกอาละวาดซึ่งสการ์ (ชิเวเทล เอจิโอฟอร์) น้องชายผู้ชั่วร้ายของเขาปลดปล่อยออกมา ก็ชัดเจนว่า ทีมผู้สร้างใช้ความคิดอย่างมากว่านักล่าอัลฟ่าหนัก 400 ปอนด์จะทำสิ่งนั้นได้อย่างไร ในขณะที่ต้นฉบับพอใจกับ “สิงโตปีนขึ้นไปบนหิน” แน่นอนว่ามีบางอย่างที่ต้องพูดเมื่อเกาะติดกับ “สิงโต” ปีนขึ้นไปบนหิน” แทนที่จะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่ารู้วิธีตอบคำถาม “สิงโตหนัก 400 ปอนด์ปีนขึ้นไปบนหินได้อย่างไร” คำตอบของ Dad Joke คือ “แบบไหนก็ได้ที่เขาต้องการ” แต่แอนิเมเตอร์ต้องการคำแนะนำมากกว่านั้น เป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างกรณีที่สิงโต ไฮยีน่า ลิงบาบูน นกเงือก และแอนตีโลปที่วาดด้วยหมึกและสี โดยคำนึงถึงท่าทางที่เรียบง่ายแต่กล้าหาญมากกว่าพื้นผิวของ Nature Channel ถือว่ามีอารมณ์ “จริง” มากกว่าสิ่งที่อาจเข้าใจผิด สำหรับภาพถ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาแสดงละครเพลงและนำเสนอบทพูดเศร้าๆ และร้องเพลงของเอลตัน จอห์น และทิม ไรซ์ แต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้นอีกต่อไป ไม่ใช่อีกต่อไป เพราะอุตสาหกรรมภาพยนตร์ได้กำหนดเงื่อนไขให้ผู้ชมคิดว่า “ความจริง” และ “ความน่าเชื่อถือ” เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในบรรดาคุณธรรมเชิงสร้างสรรค์ทั้งหมด และภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ที่ใช้คนแสดงเป็นแนวทางที่คลาสสิกที่สุดและให้เกียรติมากที่สุดในการ เล่าเรื่อง. นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมภาพยนตร์แอนิเมชั่นที่มีภาพกล้าแสดงออกอย่าง “Spider-Man: Into the Spider-Verse” จึงทำรายได้เพียงเศษเสี้ยวของภาพยนตร์ Marvel ไลฟ์แอ็กชันที่มีเนื้อหาตรงหน้าในบ็อกซ์ออฟฟิศเท่านั้น และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ทุกเรื่องที่เน้นการแสดงสด (หรือ “การแสดงสด”) ที่ขับเคลื่อนด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่ Marvel และ DC ไปจนถึงแฟรนไชส์ “Star Wars” และภาพยนตร์ American Godzilla และ Transformers และแม้แต่ Pixar ต่างก็หมกมุ่นอยู่กับการทำให้แน่ใจว่า เคาน์เตอร์และทางเท้า กระจก ผม ผิวหนัง ขน ไฟ และน้ำดูเหมือนจริงในการถ่ายภาพ และทุกสิ่งเคลื่อนไหวได้อย่างน่าเชื่อ แม้กระทั่งคุณกำลังดูของเล่นที่แตกอย่างฉลาด หรือหุ่นต่อสู้ หรือไคจูที่ทำลายเมือง หากจะพูดถึงเพื่อน หากคุณทำตามแรงกระตุ้นที่สร้างสรรค์นี้อย่างฟุ่มเฟือยเกินไป ก็เหมือนกับการใช้ไม้กายสิทธิ์ทำเครื่องปิ้งขนมปัง จุดที่คุณตกอยู่ในสิ่งนี้ก็ไม่มีใครคาดเดาได้หากคุณสนใจมันเลย คุณอาจไม่และก็ไม่เป็นไร แต่ควรจะกล่าวว่าแม้ว่าคุณจะไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในโรงภาพยนตร์ แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ยังคงเป็นการทดลองด้านสุนทรียศาสตร์ที่น่าสนใจ โดยไม่ชวนให้นึกถึงภาพสัตว์ดิสนีย์ที่เหมือนจริงก่อนหน้านี้ของ Favreau เรื่อง “The Jungle Book” น้อยกว่าภาพยนตร์รีเมคของ Gus van Sant ในปี 1998 “Psycho” ของ Alfred Hitchcock ความอยากรู้อยากเห็นที่ไม่ได้ถูกช็อตต่อช็อตแต่เข้าใกล้อย่างน่าขนลุก การดู “Lion King” ภาคใหม่นี้ทำให้ฉันนึกถึงการดู “Psycho” ที่สร้างใหม่ในโรงละคร และได้ยินคนกรีดร้องหัวของพวกเขาด้วยความหวาดกลัวของภาพยนตร์เรื่องนี้ แม้ว่าจะเป็นการจำลองสิ่งที่ฮิตช์ค็อกเคยทำเมื่อ 28 ปีก่อนหน้านี้ใกล้เคียงกันก็ตาม เพลงเดียวกันแต่เป็นสีแทนที่จะเป็นขาวดำและนักแสดงต่างกัน ใครสมควรได้รับเครดิตในการสร้างแรงบันดาลใจให้เกิดปฏิกิริยาทางอารมณ์อันทรงพลังในปี 1998? Alfred Hitchcock สำหรับการสร้าง “Psycho” ตั้งแต่แรกเหรอ? หรือ Gus van Sant ที่ตระหนักว่าผลงานของอาจารย์ได้รับการตระหนักรู้อย่างเต็มที่ว่าถ้าเขาคัดลอกมันให้ใกล้เคียงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผู้ชมจะยังคงกรีดร้องในสถานที่เดิมในอีก 38 ปีต่อมา? หากคุณเก็บผลงานต้นฉบับไว้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในขณะที่คิดใหม่ มันเป็นการแสดงความเคารพหรือความขี้ขลาด? ผลลัพธ์เป็นการทดลองทางความคิด หรือเป็นเพียงวิธีง่ายๆ (“ง่าย” ในแง่ของจินตนาการ ไม่ใช่ความพยายาม) เพื่อสร้างรายได้มหาศาลโดยการสร้างสิ่งที่ผู้คนรู้อยู่แล้วว่าชอบในเวอร์ชันที่แตกต่างออกไปเล็กน้อย บางทีภาพยนตร์อย่าง “Lion King” ภาคใหม่อาจใช้วลี “ให้สิ่งที่พวกเขาต้องการแก่ผู้คน” อย่างแท้จริง และนั่นคือจุดทั้งหมด (เหยียดหยาม?) ของการดำรงอยู่ของพวกเขา แต่ความจงรักภักดีต่อข้อความเก่าๆ นั้นเป็นสิ่งที่ “ประชาชน” ต้องการจริงๆ หรือ? หรือเป็นไปได้ไหมที่จะถอดความแนวคิดในวงการบันเทิงอื่นที่เป็นจริงพอๆ กัน นั่นคือ “ประชาชน” ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไรจนกว่าจะมีคนแสดงให้พวกเขาเห็น มีบางส่วนของ “Lion King” ใหม่ที่มีคติพจน์ที่สองเข้ามามีบทบาท และมันก็น่าหลงใหลและบางครั้งก็น่ายินดี เช่นเดียวกับภาพยนตร์แอนิเมชั่นของดิสนีย์เรื่อง “ไลฟ์แอ็กชัน” หลายเรื่องเรื่องนี้มีความยาวมากกว่าต้นฉบับมาก แต่ (เช่น “Jungle Book” ของ Favreau ยังคงเป็นรายการที่ดีที่สุดในซีรีส์รีเมคภาพเหมือนจริงนี้) โดยจะใช้ความยาวพิเศษเพื่อสร้างแถลงการณ์ ทำให้เกิดความรู้สึกนิ่งสงบ นี่อาจฟังดูแปลกในการรีวิวภาพยนตร์ดิสนีย์ปี 2019 ที่ขับเคลื่อนด้วย CGI แต่ Favreau มักจะดูเหมือนพยายามสร้างภาพยนตร์ในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ที่สร้างด้วยเทคโนโลยีใหม่ที่ทันสมัยที่สุด ซึ่งเป็นภาพยนตร์ประเภทที่ใช้เวลาและให้ ผู้ชมได้พักหายใจเล็กน้อย ทำให้พวกเขาพิจารณาสิ่งที่พวกเขาเห็นในขณะที่พวกเขาเห็น มีหลายครั้งที่ภาพยนตร์ไม่มีดนตรีและบทสนทนา และให้คุณได้ยินเสียงที่เป็นธรรมชาติและดูสิงโต ยีราฟ ช้าง นก สัตว์ฟันแทะ และแมลงก็เคลื่อนตัวผ่านเฟรม ภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้แนวคิดเรื่อง “แสง” อย่างละเอียดมากกว่าต้นฉบับ เพราะมันมุ่งมั่นที่จะทำให้ดู “สมจริง” มากกว่าที่จะมีสไตล์ และผลลัพธ์ที่ได้คือตัวอย่างที่ดีของการที่แอนิเมชั่น CGI สามารถบรรลุเอฟเฟกต์บทกวีที่แตกต่างไปจากเดิม ชนิดที่แอนิเมเตอร์เซลสมัยเก่าอาจลอง เมื่อมูฟาซาบอกซิมบ้าตัวน้อยว่าโดเมนของเขาคือ “ทุกสิ่งที่แสงสัมผัส” ฉากนั้นสว่างไสวด้วยแสงสีทองราวรุ่งอรุณ และเมื่อพวกเขามีสิ่งซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเป็นการสนทนาครั้งสุดท้ายก่อนที่มูฟาซาจะเสียชีวิต (นั่นไม่ใช่การสปอยล์นะทุกคน) — “แฮมเล็ต” มีอายุ 400 ปี) แสงแดดส่องลงมาและหลีกทางให้ความมืดมิด และท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยดวงดาว เป็นการคาดเดาว่ามูฟาซาจะเข้ามาแทนที่เขาท่ามกลางผีของกษัตริย์และราชินีเบื้องบน ลำดับสองในสามของเส้นทางผ่านจะใช้เวลาช่วงสั้นๆ เล็กน้อยจากต้นฉบับ ราฟิกิลิงบาบูนตระหนักว่าซิมบ้ายังมีชีวิตอยู่โดยจับกลิ่นของเขาในสายลม และสร้างลำดับปฏิกิริยาลูกโซ่ที่มีความยาวรอบๆ โดยมีกระจุกเป็นกระจุก ขนของซิมบ้าเดินทางเหมือนกับขนนกของ “Forrest Gump” จากป่าที่มีลักษณะคล้ายสวนเอเดนที่ซึ่งเขาถูกเนรเทศไปยังดินแดนไพรด์แลนด์ และในขณะที่ความสมจริงด้วยแสงของสัตว์ต่างๆ จะจำกัดความเป็นไปได้ของการแสดงออกทางสีหน้าของ “มนุษย์” ที่ละเอียดอ่อน แต่ร่างกายของสิ่งมีชีวิตนั้นให้รายละเอียดลักษณะเฉพาะมากกว่าที่คุณคาดหวัง สิ่งที่น่าประทับใจเป็นพิเศษคือรูปร่างของสการ์แตกต่างกับของมูฟาซา แบบแรกมีลักษณะเหลี่ยมมุมและดิบ เป็นรูปร่างแบบมิค แจ็กเกอร์หรือเดวิด โบวีที่เดินกะโผลกกะเผลก ในขณะที่แบบหลังเป็นนักสู้ที่งดงามอย่างเดฟ เบาติสต้าหรือดเวย์น จอห์นสัน รูปร่างหนาและทรงพลังมากจนเมื่อเขาเคลื่อนไหว คุณจะจินตนาการถึงการพรากจากกัน รอบตัวเขา เมื่อสการ์เลียอุ้งเท้าและเจ้าบ่าวตัวเองอย่างเหม่อลอยในขณะที่น้องชายของเขาทำหน้าที่สังฆราช ท่าทางดังกล่าวจะดูเสื่อมโทรมและดูถูกเหยียดหยาม แม้ว่าจะดูเหมือนสิงโตตัวจริงจะทำก็ตาม นั่นเป็นความมหัศจรรย์ในการสร้างภาพยนตร์ที่แตกต่างไปจากที่มีอยู่ในแหล่งที่มา และไม่จำเป็นต้องน้อยกว่านี้เสมอไป สิ่งที่ทำให้ตัวเลือกเหล่านี้แตกต่างออกไปก็คือ พวกเขาไม่ได้พยายามสร้างใหม่หรือแสดงความเคารพต่อสิ่งที่ผู้ชมชื่นชอบในงานต้นฉบับอย่างโจ่งแจ้ง เพื่อปลอบใจเราและกดปุ่มคิดถึงเรา นั่นหมายความว่าพวกมันสามารถยืนได้ด้วยอุ้งเท้าทั้งสองข้างของตัวเอง ทำให้การเปรียบเทียบแบบไม่น่ายกย่องนั้นยากขึ้น เมื่อหนังกำลังทำในตัวเอง คุณคงไม่คิดว่าการแสดงของโดนัลด์ โกลเวอร์ ในฐานะซิมบ้าผู้ใหญ่จะดีกว่าหรือแย่กว่านั้น หรือแค่แตกต่างไปจากซิมบ้าของแมทธิว โบรเดอริก (เขาแตกต่างออกไป – มีความเป็นคนภายในมากกว่าและตกใจมาก) หรือว่าบียอนเซ่ให้ การแสดงในฐานะ Nala ได้ดีกว่า Moira Kelly (เธอไม่ทำ ยกเว้นตอนที่เธอร้องเพลง) หรือว่า Billy Eichner และ Seth Rogen จะเป็นคู่ดูโอ้เมียร์แคต-หมูที่ตลกกว่า Nathan Lane และ Ernie Sabella (เรียกว่าเสมอกันและความสัมพันธ์ดำเนินไป) ให้กับนักแสดงที่มีเสียงร้องระดับบรอดเวย์) หนังเรื่องนี้มีความน่าสนใจไม่น้อยไปกว่าตอนที่มันพยายามจะเป็น “Lion King” ต้นฉบับ และไม่เคยมีความน่าสนใจมากไปกว่าตอนที่มันแกะสลักพื้นที่เชิงลบภายในพื้นที่ที่คุ้นเคยและเดินไปตามจังหวะของดนตรีใหม่ของมันเอง สิ่งที่แย่ที่สุดที่คุณสามารถพูดเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ และบางทีอาจเป็นคำชมสูงสุดที่คุณสามารถจ่ายได้ คือการบอกว่ามันคงจะตื่นตาตื่นใจกว่านี้อีกถ้ามันบอกเล่าเรื่องราวที่แตกต่างกับสัตว์ต่างๆ เทคโนโลยีและสไตล์เดียวกัน และอาจไม่มีเพลงด้วย เพราะคุณไม่จำเป็นต้องใช้มันเมื่อคุณมีภาพที่ร้องเพลงได้