ด้วยเสียงสะท้อนของ H.P. ภาพยนตร์ของเลิฟคราฟท์เรื่อง “The Color Out of Space” และเรื่อง “The Mist” ของสตีเฟน คิง ค่อนข้างง่ายที่จะแยกแยะอิทธิพลที่มีต่อภาพยนตร์เรื่องแรกของเจฟฟรีย์ เอ. บราวน์เรื่อง “The Beach House” แต่ก็เป็นภาพยนตร์ที่ต้องยืนหยัดด้วยเท้าที่ได้รับบาดเจ็บทั้งสองข้างด้วยตัวมันเอง . หนังสยองขวัญแนวอินดี้ที่น่าสยดสยองของ Brown โดดเด่นด้วยงานกล้องที่สั่นคลอนและควบคุมโทนเสียงได้อย่างลงตัว ถือเป็นผลงานอีกชิ้นหนึ่งที่ให้ความรู้สึกเหมาะกับยุคสมัยของเราอย่างไม่คาดคิด นักวิจารณ์อาจกำลังตัดสินใจว่าจะสะท้อนสถานการณ์โลกในปี 2020 หรือไม่ในการวิเคราะห์ของพวกเขา แต่ศิลปะไม่ได้อยู่ในสุญญากาศ และมีบางอย่างที่เกือบจะตลกร้ายเกี่ยวกับภาพยนตร์ที่ชีวิตของคนหนุ่มสาวสองคนต้องพลิกผัน สิ่งเลวร้ายและรุนแรงในอากาศ หลังจากการแสดงครั้งแรกที่หินเล็กน้อยซึ่งยอมจำนนต่อความแตกต่างระหว่างรุ่น บราวน์ปล่อยให้การเผาไหม้ที่ช้าของเขาลุกเป็นไฟและไม่ได้มองย้อนกลับไป หน้าร้อนนี้คุณอาจจะเสียใจที่ไม่สามารถไปเที่ยวทะเลได้ บางทีมันอาจจะดีที่สุดก็ได้ เอมิลี (เลียนา ลิเบราโต) และแรนดัลล์ (โนอาห์ เลอ กรอส) เป็นเด็กวิทยาลัยสองสามคนที่ไปบ้านริมชายหาดของพ่อของแรนดัลล์เพื่อหนีจากไปและสานต่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่ พวกเขาอยู่ตรงทางแยกคลาสสิกสำหรับคู่รักหนุ่มสาว ซึ่งดูเหมือนว่าคู่รักสองคนอาจต้องการสิ่งที่แตกต่างออกไปจากชีวิต แรนดัลล์ลาออกจากวิทยาลัยแล้ว เอมิลี่กำลังพูดถึงการเรียนระดับบัณฑิตศึกษา พวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไรเมื่อมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ต่างกันมาก? หลังจากมาถึงบ้านแสนสวยบนสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นชายฝั่งที่ว่างเปล่าจริงๆ แรนดัลล์บอกว่าหลังวันแห่งความทรงจำจะมีผู้คนหนาแน่นมากขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงต้องมาแต่เช้าในช่วงเทศกาลวันหยุด —เอมิลีสังเกตเห็นสัญญาณบางอย่างของการอาศัยอยู่ในห้องครัวเมื่อเร็วๆ นี้ รวมถึงร้านขายของชำที่สดใหม่ด้วย ปรากฎว่าคู่หนุ่มสาวไม่ได้อยู่คนเดียว เนื่องจากเพื่อนเก่าของพ่อของแรนดัลล์ชื่อมิทช์ (เจค เวเบอร์) และเจน ภรรยาของเขา (แมรีแอนน์ นาเจล) ได้มาที่บ้านริมชายหาดด้วยเพื่อวันหยุดพักผ่อนที่แตกต่างออกไป เจนมีปัญหาด้านสุขภาพรุนแรงจนนี่อาจเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของพวกเขา และบราวน์เกือบจะเข้าใจแนวคิดที่ว่าคู่รักทั้งสองนี้อาจจะไม่อยู่ด้วยกันในเวลานี้ในปีหน้า แม้ว่าจะมีเหตุผลที่แตกต่างกันมากก็ตาม คู่รักต่างเข้ากันได้ พูดคุยกัน ชีวิตเหนืออาหารเย็นและไวน์สองสามขวด เมื่อเหล้าหมด แรนดัลล์ก็หยิบอาหารที่เขาเก็บมาระหว่างทางไปที่นั่น และทุกคนก็ใช้เวลาสักพัก แทบจะเป็นลมเมื่อสังเกตเห็น…บางสิ่งแปลก ๆ ข้างนอก มีหมอกในอากาศดูเหมือนลอยขึ้นมาจากน้ำ เคลื่อนตัวไปทางบ้าน กระจายอนุภาคของแสง ทุกคนมีการเดินทางแย่ๆ ในระดับที่แตกต่างกันไป แต่พวกเขาก็ตื่นขึ้นมาพบกับสิ่งที่แย่กว่านั้นมาก ดังที่ใครบางคนพูดอย่างน่าสะพรึงกลัวในภายหลังในภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า “ไม่ใช่หมอก” ภาพยนตร์เกี่ยวกับความเปราะบางของสภาพมนุษย์ได้รับพลังงานที่แตกต่างกันตั้งแต่เดือนมีนาคม โดยมีผลงานอย่าง “Sea Fever” “Relic” และตอนนี้คือ “The Beach House” ได้รับเลเยอร์โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทิศทางของ Brown ที่นี่ก็จะมีผลในปี 2019 เช่นกัน เขาเก็บเรื่องต่างๆ ไว้อย่างน่าประทับใจ โดยมุ่งความสนใจไปที่นักแสดงทั้งสี่คนโดยส่วนใหญ่ในระยะใกล้ที่สั่นคลอนเล็กน้อย ทำให้พวกเขาตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเพื่อสร้างความตึงเครียด มีช่วงเวลาแห่งภาพที่น่าจดจำ โดยเฉพาะในฉากที่เกี่ยวข้องกับเท้าของเอมิลี่ที่ส่งสายตาคลื่นไส้วิ่งไปที่ประตู (สวมหน้ากากหากคุณต้องวิ่งออกไปข้างนอกจนสุด) แต่ “เดอะบีชเฮาส์” เป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมของโล -fi สยองขวัญ ภาพส่วนใหญ่เป็นใบหน้าของเอมิลี่หรือแรนดัลล์ หรือมีหมอกอยู่ด้านนอก “The Beach House” ทำให้ฉันนึกถึงเหตุผลหนึ่งที่ฉันชอบหนังสยองขวัญแนวอินดี้ โดยที่ Brown เข้าใจดีว่านักแสดงที่ถ่ายทอดความหวาดกลัวสามารถทำได้มากเพียงใด แทนที่จะเป็นเพียงพล็อตเรื่องที่น่าสยดสยองหรือ CGI ลิเบราโตเก่งมาก ทำให้เราเชื่อได้ว่าเอมิลีจะหวาดกลัวโลกรอบตัวเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และบราวน์ก็รู้ว่าจะต้องแบกน้ำหนักส่วนใหญ่ของหนังไว้บนบ่าของเธอ บราวน์มีดวงตาที่เรียบง่ายและงดงาม มีภาพบันไดที่ใช้ในโปสเตอร์ นั่นเป็นปรากฎการณ์ และบราวน์พบบางสิ่งในโลกที่ว่างเปล่ารอบๆ บ้านริมชายหาดหลังนี้ ซึ่งให้ความรู้สึกเป็นลางไม่ดีก่อนที่เรื่องต่างๆ จะเข้ามาสู่เลิฟคราฟท์เชียน มีบางอย่างเพิ่งปิด สัมผัสได้ว่าคุณกำลังอยู่บนชายหาดที่ว่างเปล่าโดยอยู่คนเดียว และโลกนี้กว้างใหญ่และแปลกประหลาดเกินกว่าใครจะรู้ “The Beach House” อาศัยความรู้สึกที่มนุษย์ไม่มีนัยสำคัญในภาพรวมของวงจรวิวัฒนาการ ในรูปแบบที่ยิ่งใหญ่ เราเป็นเพียงการผิดพลาดในไทม์ไลน์ ภาพยนตร์สยองขวัญอย่าง “The Beach House” ชอบเล่นกับความกลัวสากลที่ว่ารอยเปื้อนของมนุษย์สามารถถูกลบล้างได้ และมันจะไม่สวยงาม