เสียง : ไทย

6.6

ดูหนัง Maleficent Mistress of Evil มาเลฟิเซนต์ นางพญาปีศาจ 2019 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:Maleficent Mistress of Evil มาเลฟิเซนต์ นางพญาปีศาจ 2019 พากย์ไทย เรื่องราวที่สานต่อจาก Maleficent เมื่อปี 2014 เจ้าหญิงออโรร่าตื่นจากคำสาปนิทรา ปกครองเมืองร่วมกับเจ้าชาย และมาลีฟิเซนต์ เราได้เห็นการขอแต่งงานของเจ้าหญิงและเจ้าชาย เหนือจากนั้นคือการเดินทางไปยังต่างเมือง เผชิญหน้ากับราชินีอิงกริต (รับบทโดย มิเชล ไฟเฟอร์) เราได้เห็นความขัดแย้งกันเบา ๆ ระหว่างทั้งสองตัวละคร ที่ดูเหมือนว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์สัตว์วิเศษในดินแดนที่มาลีฟิเซนต์ดูแล

แองเจลิน่า โจลี่คือหนึ่งในดาราสาวคนสุดท้ายในวงการภาพยนตร์ แม้ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฮอลลีวูดดูเหมือนจะไม่สามารถสร้างโปรเจ็กต์ที่แสดงให้เห็นถึงเหตุผลดังกล่าวได้มากนัก ผลงานของเธอในบทมาเลฟิเซนต์ ราชินีตัวร้ายจากภาพยนตร์เรื่อง “เจ้าหญิงนิทรา” ของดิสนีย์ เป็นเครื่องเตือนใจว่าเธอสามารถสร้างความตื่นเต้นและความสนุกสนานได้มากเพียงใด โจลี่รับบทนี้ครั้งแรกในภาพยนตร์เรื่อง “มาเลฟิเซนต์” เมื่อปี 2014 ซึ่งเป็นภาพยนตร์ดราม่าแฟนตาซีแบบไลฟ์แอ็กชั่น (แต่ใช้ CGI อย่างสมบูรณ์) ที่นำเรื่องราวมาตีความใหม่จากมุมมองของตัวละคร จนท้ายที่สุดแล้ว โจลี่ก็ถูกมองว่าเป็นแอนตี้ฮีโร่ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ที่คอยสร้างความเดือดร้อนให้กับคนในดินแดน มากกว่าจะเป็นตัวร้ายที่ดำรงอยู่เพื่อทำสิ่งเลวร้ายและพ่ายแพ้ โหนกแก้มเทียมที่คมกริบ เขาที่สง่างาม และปีกที่นุ่มดุจกำมะหยี่ของเธอ ดูเหมือนจะมาจากบทบาทที่โจลีเคยเล่นก่อนที่เธอจะเปลี่ยนไปมีบทบาทที่อ่อนกว่าหรือเป็นนักบุญในช่วงกลางทศวรรษที่ 2000 โดยเฉพาะตัวละครนำในเรื่อง “Gia” ของ HBO และตัวละครกบฏที่คล้ายกับแจ็ค นิโคลสันที่เธอเล่นในละครแนวโรงพยาบาลจิตเวชเรื่อง “Girl, Interrupted” (ซึ่งได้รับรางวัลออสการ์ไปพร้อมกัน) เสียงของเธอในมาเลฟิเซนต์นั้นเหมือนกับดาราภาพยนตร์รุ่นเก่า (โดยเฉพาะโจน ครอว์ฟอร์ด) และเธอช่างน่ารักที่สุดเมื่อตัวละครพยายามปกปิดความเป็นแม่มดของเธอเอาไว้และล้มเหลว ภาคต่อเรื่อง “Maleficent: Mistress of Evil” ดูเหมือนจะเป็นส่วนเสริมที่สมบูรณ์แบบสำหรับภาพยนตร์เรื่องแรก เพราะสร้างขึ้นจากการปะทะกันระหว่างโจลีกับดาราสาวผู้ยิ่งใหญ่อีกคนในยุค 80 และ 90 อย่างมิเชลล์ ไฟฟ์เฟอร์ แต่การสร้างความขัดแย้งที่อาจจะฉุ่มฉ่ำนี้ขึ้นมา และการให้รายละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์ที่จะทำให้มันกลายเป็นจุดสนใจในขณะที่ทำให้ความสัมพันธ์ของมาเลฟิเซนต์กับออโรร่า (เอลล์ แฟนนิ่ง) ลูกบุญธรรมของเธอลึกซึ้งยิ่งขึ้น ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่สามารถก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆ ไปได้ ผลลัพธ์ที่ได้คือความผิดหวังที่หนักหน่วงกว่าภาพยนตร์ที่แย่โดยสิ้นเชิงเสียอีก แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องในต้นฉบับ แต่ก็มีช่วงเวลาของพลังดั้งเดิมและความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงสิ่งที่ขับเคลื่อนผู้คน ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ขาดหายไปส่วนใหญ่ในเรื่องนี้ ไฟฟ์เฟอร์รับบทเป็นราชินีอิงกริธ แม่ของเจ้าชายฟิลิป (แฮร์ริส ดิกกินสัน) กษัตริย์มนุษย์จากอาณาจักรใกล้เคียงที่ต้องการแต่งงานกับออโรร่า ออโรร่าและฟิลิปมองว่าการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอนาคตของพวกเขาเป็น “สะพาน” ที่เชื่อมโยงอาณาจักรมนุษย์และสิ่งมีชีวิตวิเศษที่อาศัยอยู่บนทุ่งหญ้าภายใต้การปกป้องของออโรร่าและมาเลฟิเซนต์ (สัมผัสได้ถึงความคล้าย “เชร็ค” เล็กน้อย) น่าเสียดายสำหรับพวกเขาและคนอื่นๆ อิงกริธเป็นผู้ปลุกปั่นความเกลียดชังที่ก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่ายเต็มไปด้วยการอ้างถึงระบอบการปกครองที่เหยียดผิวและฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ตลอดประวัติศาสตร์ รวมถึงวิกฤตการณ์ชายแดนในสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน อิงกริธโกรธจัดเมื่อสามีของเธอ คิงจอห์น (โรเบิร์ต ลินด์เซย์) ขอให้เธอหยุดพูดจาหยาบคายและประพฤติตัวให้ดีที่สุดระหว่างงานเลี้ยงหมั้นที่ปราสาทของพวกเขา ฉากยาวๆ ต่อไปนี้ถือเป็นจุดสูงสุดสำหรับนักแสดงทุกคน โดยความขุ่นเคืองปะทุขึ้นแม้ว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องจะพยายามสร้างสันติภาพก็ตาม ทางเลือกทั้งหมดของ Ingrith ล้วนถูกวางแผนไว้เพื่อจุดไฟให้กับ Maleficent ตั้งแต่การเสิร์ฟนก (ซึ่งต้องให้สิ่งมีชีวิตที่มีปีกตัวหนึ่งกินอีกตัวหนึ่ง) ไปจนถึงการจัดโต๊ะด้วยอุปกรณ์ที่ทำจากเหล็ก (ตามตำนานที่กล่าวไว้ที่นี่ นางฟ้าแพ้เหล็ก) แต่บทภาพยนตร์ดูเหมือนจะไม่เต็มใจหรือไม่สามารถค่อยๆ เพิ่มความตึงเครียดได้ ดังนั้นเราจึงสามารถดื่มด่ำกับจิตวิทยาของตัวละครและการแสดงที่เฉียบคมของนักแสดง และรู้สึกราวกับว่าภาคต่อของดิสนีย์นี้กำลังพยายามจะหาอะไรที่ลึกซึ้งและจริงใจ มากกว่าที่จะแค่รับเงินจากคนที่ชื่นชอบภาพยนตร์เรื่องแรก อาหารเย็นกลายเป็นหายนะในทันทีที่นำไปสู่สภาวะสงครามที่เปิดกว้าง Maleficent กลับมาติดต่อกับนางฟ้าที่เคยอาศัยอยู่ทั่วโลกอย่างเปิดเผยจนกระทั่งความเกลียดชังและความรุนแรงของมนุษย์ทำให้พวกเขาต้องอยู่ใต้ดินอย่างแท้จริง ซึ่งพวกเขาอาศัยอยู่ในถ้ำและอุโมงค์หลายแห่ง ฉากระหว่างมาเลฟิเซนต์กับสิ่งมีชีวิตมีปีกที่หายไปของเธอได้รับการจัดฉากอย่างจริงใจโดยผู้กำกับ Joachim Rønning ผู้ร่วมกำกับภาพยนตร์เรื่อง “Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales” โดยเฉพาะฉากที่มาเลฟิเซนต์เข้าไปยังอาณาจักรอย่างยาวนานผ่านอุโมงค์ที่วนเวียนไปมา แต่เมื่อทุกคนมารวมกันและพูดคุยถึงความคับข้องใจและแผนการต่างๆ ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เริ่มให้ความรู้สึกเหมือนเป็นภาพยนตร์แฟนตาซีที่ใช้งบประมาณมหาศาลทางเคเบิลหรือสตรีมมิ่ง แต่ใช้เงินมากกว่าจินตนาการ อย่างน้อย Chiwetel Ejiofor และ Ed Skrein ก็สร้างความประทับใจได้อย่างมากในฐานะตัวละครที่มีเหตุผลและรอบคอบและเป็นคนหัวรั้นที่ดื้อรั้นตามลำดับ ฉากนี้ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับการปะทะกันของกองทัพ โดยสิ่งมีชีวิตที่มีปีกพยายามหาทางที่จะเจาะเข้าไปในพื้นที่โดยรอบที่เฝ้าไว้ด้วยหน้าไม้ขนาดใหญ่ที่บรรจุลูกธนูเหล็กเอาไว้ สงครามครั้งสุดท้ายนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกับงาน CGI ของ Marvel หรือตอนต่อสู้ใน Game of Thrones มากกว่าอะไรก็ตามในแอนิเมชั่นดั้งเดิมของดิสนีย์ และช่วงก่อนเริ่มเรื่องนั้นกินเวลาไปมากกับการวางแผนในศาล (รวมถึงคำถามที่ว่าตัวละครหลักถูกวางยาพิษหรือไม่ และใครเป็นผู้วางยาพิษ) ซึ่งน่าจะใช้เวลาไปกับการพัฒนาตัวละครหลักต่อไปได้ดีกว่า แย่กว่านั้นคือ เรื่องราวดูเหมือนจะไม่สามารถจัดการกับปัญหาที่พยายามจะหยิบยกขึ้นมาได้ ความเป็นเหยียดเชื้อชาติ (เผ่าพันธุ์?) ของ Ingrith ทำให้เธอเป็นตัวร้ายที่ดูเหมือนจะคลั่งเพราะความโกรธ แต่จากชีวิตจริง เราทราบดีว่าแม้ว่าเราจะเกลียดคนที่ยึดมั่นในมุมมองเหล่านี้ แต่พวกเขาก็ยังเป็นสมาชิกในครอบครัว และนั่นทำให้พลวัตในบ้านมีความซับซ้อนและเจ็บปวดสำหรับคนอื่นๆ หนังไม่ได้คิดถึงสิ่งที่สงครามทำกับฟิลิป ซึ่งแม่ของเขาเป็นผู้วางแผนการปะทะกัน และคิดถึงออโรร่าเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนจะยอมรับได้เร็วเกินไปว่าแม่บุญธรรมที่เลี้ยงดูและปกป้องเธอต้องถูกกำจัดออกไปเพื่อประโยชน์ส่วนรวม หรือเพื่อให้การแต่งงานดำเนินต่อไปได้ (เห็นได้ชัดว่าอิงกริธต้องการให้การแต่งงานดำเนินต่อไปเพียงเพื่อจะได้มีข้ออ้าง ตามคำพูดของเคิร์ตซ์ใน “Heart of Darkness” ที่ว่า “กำจัดพวกสัตว์ป่าทั้งหมดให้สิ้นซาก”) การสะสางบัญชีที่ถึงจุดไคลแม็กซ์นั้นค่อนข้างขี้ขลาดในแง่นี้ อิงกริธแทบจะหายตัวไปจากหนัง ทำให้ผู้สร้างภาพยนตร์ไม่ต้องลำบากในการจัดการกับอะไรที่ซับซ้อนกว่า “ผู้หญิงเลวที่ทำสิ่งเลวร้ายไม่เป็นภัยคุกคามต่อคนดีอีกต่อไป” เกิดอะไรขึ้น? สักวันหนึ่งเราอาจได้ทราบเรื่องราวทั้งหมด แต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นกรณีที่เนื้อหาที่ประสบความสำเร็จถูกปรับปรุงใหม่ด้วยความหวังว่าจะสามารถดึงดูดผู้ชมได้มากขึ้น (เช่น เด็กผู้ชายที่บางครั้งรู้สึกกระสับกระส่ายเมื่อเรื่องราวเน้นไปที่การแต่งงาน ความรัก ครอบครัว และเรื่องแย่ๆ มากเกินไป) บทภาพยนตร์ได้รับเครดิตจากลินดา วูลเวอร์ตัน ผู้เขียนเรื่อง “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” และทีมงานของไมเคิล ฟิตเซอร์แมน-บลู และโนอาห์ ฮาร์ปสเตอร์ และการจัดวางนี้บ่งบอกว่าคนหลังเขียนบทใหม่คนก่อน แต่ไม่ว่าอัตราส่วนของไอเดียดีๆ กับไอเดียแย่ๆ จะเป็นอย่างไร และไม่ว่าแต่ละส่วนจะมาจากที่ใด ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือภาพแฟนตาซีแอ็กชันสดที่ธรรมดาเป็นส่วนใหญ่ พื้นผิวและสีสันที่ปะปนกัน และการเคลื่อนไหวของกล้องที่ซ้ำซาก (เช่น “ภาพเฮลิคอปเตอร์” ในฉากเปิดเรื่องที่บินอยู่เหนืออาณาจักร ซึ่งก็เหมือนกับการเริ่มต้นของภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ ในลักษณะนี้) การออกแบบตัวละครก็ดูไม่ค่อยดีเช่นกัน สัตว์ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ ตัวละคร “น่ารัก” ตาโตที่ดูเหมือนจะเลียนแบบสัตว์ป่าของฮายาโอะ มิยาซกิ และผู้อยู่อาศัยในหุบเขาลึกลับที่น่าขนลุกซึ่งค่อนข้างจะเหมือนมนุษย์ ทั้งหมดนี้ขาดประกายแห่งบุคลิกภาพที่แอนิเมเตอร์รุ่นเก่าของดิสนีย์สามารถสร้างได้ด้วยปากกาและหมึก (อีเมลดา สเตาน์ตัน เลสลีย์ แมนวิลล์ และจูโน เทมเปิล ผู้รับบทนางฟ้าเก่งสามคนที่ทำหน้าที่คล้ายกับหนูใน “ซินเดอเรลล่า” ดูเป็นยางและเหมือนของเล่นมากกว่าในภาคแรกเสียอีก) ที่แย่ที่สุดคือภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่สามารถมอบพาหนะนำแสดงของโจลีอย่างที่เธอสมควรได้รับ โดยจำกัดเวลาออกจอของเธอลงเพื่อให้มีตัวละครใหม่ ๆ ที่ไม่น่าสนใจเท่า และถ่ายทอดความสัมพันธ์ที่สำคัญที่สุดของเธอกับออโรร่าได้มากขึ้นด้วยบทสนทนาที่ไม่สำคัญและสัญลักษณ์ภาพบางส่วน ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ที่หวาดกลัวและถูกเข้าใจผิดกับลูกสาวในช่วงก่อนงานแต่งงานของเธอควรเป็นหัวใจสำคัญของภาพ ไม่ใช่เพียงการวางแผนและการวางกลยุทธ์ทางการทหารแบบเดียวกับโทลคีนเท่านั้น มีช่วงเวลาที่น่าประทับใจบางช่วง เช่น การปรากฏตัวครั้งแรกของฟิลิป ซึ่งแสดงให้เห็นผ่านม่านตาชั่วคราวของออโรร่าที่ถือมงกุฎของเธอ และการแลกเปลี่ยนสายตาที่ถึงจุดสุดยอดระหว่างออโรร่ากับแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดนี้ให้ความรู้สึกเร่งรีบและพิจารณาอย่างไม่เหมาะสม เหมือนกับนิทานที่เล่าให้เด็กฟังโดยผู้ใหญ่ที่เหนื่อยล้า เบื่อหน่าย และต้องการเข้านอนเท่านั้น