เสียง : ไทย

6.9

ดูหนัง Last Letter 2020 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:Last Letter 2020 พากย์ไทย สำหรับนักดูหนังที่ชื่นชอบหนังญี่ปุ่น ชื่อของ ชุนจิ อิวาอิ ถือเป็นหนึ่งในผู้กำกับภาพยนตร์ชาวญี่ปุ่นที่นักดูหนังร่วมสมัยชาวไทยคุ้นเคยเป็นอย่างดี เคียงคู่ไปกับผู้กำกับร่วมรุ่นเดียวกันอย่าง ฮิโรคาสึ โคเรเอดะ หรือ ชิโนบุ ยากูชิ ผลงานของ อิวาอิ นั้น เคยได้รับความนิยมอย่างมากในกลุ่มนักดูหนัง เมื่อประมาณสิบกว่าปีที่แล้ว ไล่มาตั้งแต่ “Love Letter” ในปี 1995 ซึ่งทำให้เรารู้จักชื่อของ ชุนจิ อิวาอิ ก่อนจะตามมาด้วยหนังอย่าง “April Story” (1998), “All About Lily Chou-Chou” (2001) หรือ “Hana & Alice” (2004) ทั้งหมดล้วนได้รับการยกย่องในแง่ของการเป็นหนังที่จับเอาความรู้สึกแบบ “เจ็บปวดแต่งดงาม” ของช่วงชีวิตวัยรุ่น ถ่ายทอดความทรงจำหวานอมขมกลืนไปจนถึงบาดแผลในชีวิตหนหลังครั้งเยาว์วัยได้อย่างละเอียดลออลึกซึ้ง และเป็นต้นแบบให้ผู้กำกับเอเชียรุ่นหลังหลายคน ที่เห็นได้ชัดหน่อยก็อาทิงานของ นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์ ผู้กำกับชาวไทยที่ค่อนข้างได้รับอิทธิพลของ อิวาอิ มาพอสมควร แต่หลังจาก “Hana & Alice” แล้วดูเหมือนว่าผลงานของ อิวาอิ จะซบเซาลงไปบ้าง (ในบ้านเรา) แม้ที่จริงเขาเองก็ยังทำงานอยู่ ไม่ได้ว่างเว้นจากการทำหนัง เพียงแค่หนังหลังปี 2004 เป็นต้นมาไม่ถูกพูดถึงมากนักเท่านั้นเอง จนกระทั่งภาพยนตร์เรื่องล่าสุดอย่าง “Last Letter” ที่ อิวาอิ กลับมาในแบบที่ -อาจจะเรียกได้ว่า- ท็อปฟอร์มอีกครั้ง ซึ่งที่จริงแล้วจะเรียกโปรเจกต์นี้ว่าเป็นการแก้มืออีกครั้งก็คงได้ เพราะก่อนหน้านี้ ในปี 2018 อิวาอิ เคยทำ “Last Letter” ในเวอร์ชั่นจีนมาแล้ว โดยโปรเจกต์ดังกล่าวมี ปีเตอร์ ชาน (ผู้กำกับ “เถียนมีมี่”) เป็นโปรดิวเซอร์ แต่ผลตอบรับถือว่าไม่ค่อยประสบความสำเร็จนัก สองปีต่อมา (ปีนี้) อิวาอิ จึงรีเม้คงานตัวเองอีกครั้ง คราวนี้กลับมาเซ็ตเรื่องกันที่เมือง เซนไต จังหวัด มิยางิ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขาเอง ผลที่ได้ก็คืองานที่น่าจดจำอีกครั้ง นับตั้งแต่เรารู้จักเขาเมื่อ 25 ปีก่อนจาก “Love Letter” “Last Letter” เล่าเรื่องสองช่วงเวลาของคนกลุ่มหนึ่งที่ถูกยึดโยงด้วยการเขียนจดหมาย เมื่อ คิชิเบโนะ ยูริ (มัตสึ ทาคาโกะ)ไปร่วมงานศพของพี่สาว โทโนะ มิซากิ (ฮิโรเสะ ซึสึ) ที่นั่นเอง ยูริได้พบกับ อายูมิ (ฮิโรเสะ ซึสึ) หลานสาวซึ่งยังไม่อาจทำใจให้ยอมรับความตายของแม่ได้ เธอจึงยังไม่พร้อมที่จะอ่าน “จดหมายฉบับสุดท้าย” ที่แม่ทิ้งไว้ต่างหน้าได้ ในช่วงเวลานั้นเองมีจดหมายเชิญ มิซากิ ให้ไปงานเลี้ยงรุ่นเพื่อนมัธยม ด้วยความจำเป็น ยูริ จึงต้องไปงานเลี้ยงรุ่นแทนพี่สาว เพื่อจะไปแจ้งข่าวการตายของ มิซากิ ให้ทุกคนทราบ แต่ทุกคนในงานกลับเข้าใจไปว่า ยูริ เป็น มิซากิ ในงานนั้นเอง ยูริ ได้พบกับ โอโตซากะ เคียวชิโร (ฟุคุยามะ มาซาฮารุ) นักเขียนนิยายและเป็นชายผู้เป็นรักแรกของเธอ เขาเองก็เข้าใจผิดว่าเธอคือ มิซากิเช่นกัน ทั้งสองแลกข้อมูลการติดต่อกันไว้ กระทั่งวันหนึ่ง ยูริ ได้รับข้อความจากเคียวชิโรที่บอกว่า “ถ้าบอกว่าตอนนี้ผมก็ยังรักคุณอยู่ จะเชื่อหรือเปล่า” และหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เขียนจดหมายหากัน ยูริ สวมรอยเป็น มิซากิ พี่สาวเขียนจดหมายเพื่อคุยกับชายผู้เป็นรักแรกของเธอโดย ขณะที่ เคียวชิโร เองก็ค่อย ๆ ตามหาที่มาของจดหมายอันไร้ที่อยู่ต้นทาง และเรื่องราวเริ่มต้นแบบนั้น เริ่มที่ความอลเวง ก่อนนำผู้ชมเดินกลับไปรื้อค้นความทรงจำอันแสนเจ็บปวดแต่งดงามของตัวละครในแบบฉบับของ อิวาอิ ใน “Last Letter” จดหมายถูกใช้เป็นเครื่องมือสำคัญในการโยงใยตัวละครเข้าหากัน ซึ่งนัยของจดหมาย -ทั้งในแง่ผลลัพธ์และกระบวนการของมันนั้น- ก็คือการบันทึกความทรงจำของผู้เขียน เป็นการสลักเรื่องราวและประวัติศาสตร์ย่อย ๆ เฉพาะตัวของแต่ละคนลงบนกระดาษ ตราบใดที่จดหมายนั้นยังคงสภาพ ไม่เปื่อยสลาย หรือสูญหายไปตามกาลเวลา เรื่องราวของเขาเหล่านั้นก็ดูเหมือนยังมีชีวิตของตัวเอง โลดแล่นอยู่ในช่วงเวลาเฉพาะตัว หาใช่ชีวิตเดียวกันกับชีวิตจริง ๆ ของผู้เขียนเมื่อเติบโตหรือแก่ตัวตามกาลเวลาไม่ ในแง่นี้ จดหมายจึงเป็นได้ทั้งบันทึกประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำและเป็นได้ทั้งบ่อเก็บเรื่องราวอันไม่น่าจดจำของผู้คนเอาไว้ เช่นเดียวกับจดหมาย แต่ในสเกลที่ใหญ่กว่า, นวนิยายก็เช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งนวนิยายที่ผู้เขียนได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริงหรือบุคคลจริง ๆ นั้น มันเป็นยิ่งกว่าบ่อเก็บเรื่องราวแบบจดหมาย เพราะนวนิยายนั้นขูดเค้นเขียนขึ้นมาจากเรื่องจริง มันกักขังทั้งเรื่องราว จองจำผู้คนที่เกี่ยวข้อง ที่หนักหนากว่านั้นคือพันธนาการแม้แต่ตัวผู้เขียนเอง ดังคำกล่าวที่ใครไม่รู้กล่าวว่า “หากอยากคงอยู่ชั่วนิรันดร์ จงทำให้นักเขียนหัวใจสลาย” เหมือนกับ มิซากิ ที่กลายเป็นอมตะเมื่อไปปรากฏอยู่ในนวนิยายขายดีของ เคียวชิโร แต่ในทางกลับกัน เคียวชิโร เองต่างหากที่ถูกจองจำไว้ด้วยตัวอักษรที่เขาเขียนขึ้นเอง (ในตอนแรก ก่อนจะพิมพ์เป็นเล่มในตอนหลัง) ดังนั้นการเดินทางของ เคียวชิโร ในครึ่งหลังของเรื่องจึงเป็นได้ทั้งการเดินทางเพื่อหาต้นตอของจดหมายและการเดินทางที่ท้ายที่สุดแล้ว มันปลดแอกเขาจากคุกที่มีชื่อว่าความหลังและล็อคไว้ด้วยโซ่ตรวนที่มีชื่อเรียกว่าความรัก ในความคิดของผู้เขียนเอง “Last Letter” เป็นเหมือนการค่อย ๆ ให้อภัยตัวเองของใครก็ตามที่ยังกักขังตัวเองไว้กับอดีต เพื่อหาหนทางที่จะเดินหน้าต่อไป จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ “จดหมายฉบับสุดท้าย” ที่ถูกเปิดออกอ่านตามเส้นเรื่องจะมีข้อความที่เหมือนจะบอกว่าให้ไปต่อ และอดีตหรือสถานที่ในความทรงจำมีไว้เพื่อบอกว่า ครั้งหนึ่งเราเคยส่องประกาย สิ่งที่น่าสนใจของ “Last Letter” นอกเหนือไปจากนี้ก็คือ การที่มันทำให้ผู้ชมเชื่อในกลไกและบรรยากาศรวม ๆ ของการเขียนจดหมายได้อย่างน่าทึ่ง อิวาอิ พาผู้ชมไปสำรวจวัฒนธรรมการเขียนจดหมาย ซึ่งนับวันจะกลายเป็นโบราณวัตถุในโลกที่เราใช้ โซเชียล มีเดีย ผ่านอุปกรณ์ต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี ผ่านการเซ็ตเรื่องที่สมเหตุสมผล (พอสมควร) ด้วยการทำให้เห็นว่า “ข้อความ” ที่อยู่ในอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์เมื่อหายแล้วก็อาจหายวับราวกับไม่เคยเกิดขึ้นจริงได้อย่างไร และเมื่อกล่าวกันให้ลึกลงไปในระดับแฟนตัวจริงของ อิวาอิ “Last Letter” ก็เป็นเหมือนการเปิดหนังสือรุ่นเพื่อหวนระลึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่เรามีร่วมกับผู้กำกับคนนี้ ผ่านสิ่งละอันพันละน้อยที่เป็นอีสเตอร์เอ้กในหนังเรื่องนี้ เช่นการเซ็ตเรื่องด้วยการเขียนจดหมายเหมือน “Love Letter” เมื่อ 25 ปีก่อน (ซึ่งต้องนับรวมการปรากฏตัวเป็น cameo เล็ก ๆ แต่มีความสำคัญระดับกระตุ้นสำนึกของตัวละครหลักของสองนักแสดงอย่าง มิโฮะ นากายามะ และ เอ็ตสึชิ โทโยคาวะ) การนำ มัตสึ ทาคาโกะ มารับบทนำและยืนถือร่มซ้ำอีกครั้งหลังจากถือให้แฟน ๆ น้ำตารื้นมาแล้วใน “April Story” การใช้สองนักแสดงหญิงวัยรุ่น (ซึสึ ฮิโรเสะ และ นานะ โมริ) มาดำเนินเรื่องเหมือน “Hana & Alice” หรือ การดับเบิ้ลแคสต์ (หนึ่งนักแสดง สองตัวละครหรือสองไทม์ไลน์) ของ ซึสึ ฮิโรเสะ และ นานะ โมริ ก็เป็นสิ่งที่ อิวาอิ ทำกับ มิโฮะ นากายามะ ใน “Love Letter” เป็นต้น เหล่านี้ล้วนเป็นการกระซิบกระซาบคุยกันในระดับ “รู้กัน” ของ อิวาอิ กับ แฟนพันธ์แท้ที่คิดถึงเขาโดยแท้