เสียง : ไทย

6.9

ดูหนัง Aladdin อะลาดิน 2019 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:Aladdin อะลาดิน 2019 พากย์ไทย อะลาดิน (มีนา มาซูด) ชายหนุ่มหัวขโมย ได้พบกับเรื่องราวมหัศจรรย์เมื่ออยู่ๆเขาก็ได้บังเอิญเป็นผู้ครอบครอง จีนี่ (วิลล์ สมิธ) ยักษ์ที่อาศัยอยู่ในตะเกียงวิเศษ จีนี่ได้บอกว่าเขามีพลังมากพอที่สามารถให้พรอะลาดินได้สามข้อ อะลาดินจึงขอพรให้ตัวเองเป็นเจ้าชายรูปงาม เพื่อที่จะเอาชนะใจของเจ้าหญิง จัสมิน (เนโอมี สกอตต์) แต่ทว่า จาฟาร์ (มาร์เวน เคนซาริ) พ่อของจัสมินไม่ปล่อยให้แผนของอะลาดินสำเร็จผ่านพ้นไปได้ง่ายๆ เพราะตัวเขาเองก็หวังจะแย่งชิงอำนาจที่ทรงพลังจากจีนี่มาเป็นเป็นตัวเอง กำกับโดย กาย ริชชี่

ในช่วงเวลาแห่งการตระหนักรู้ในตนเองจากภาพยนตร์ไลฟ์แอ็กชันเรื่องใหม่ “อะลาดิน” ตัวละครตัวหนึ่งถือภาพร่างของตัวละครอีกสามตัว ภาพร่างดังกล่าวเป็นภาพร่างเส้นที่วาดขึ้นในสไตล์ของภาพยนตร์แอนิเมชั่นยอดฮิตเรื่อง “อะลาดิน” เมื่อปี 1992 ซึ่งเป็นพื้นฐานของภาพยนตร์ที่คุณกำลังรับชมอยู่ ภาพร่างนั้นเรียบง่าย สนุก และตรงไปตรงมา โดยเน้นที่การสร้างความเพลิดเพลินมากกว่าการดู “สมจริง” ภาพยนตร์รีเมคเรื่องนี้กำกับโดยกาย ริทชี่ โดยมีวิลล์ สมิธมารับบทยักษ์จินนี่แทนโรบิน วิลเลียมส์ผู้ล่วงลับ โดยพลิกกลับลำดับความสำคัญเหล่านั้น นั่นไม่ได้หมายความว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะไม่สนุกเลย เพราะบางครั้งก็สนุก เพียงแต่ว่าภาพยนตร์มักจะดำเนินเรื่องเชื่องช้า ขาดความต่อเนื่อง และไม่มีแรงบันดาลใจเลย ภาพยนตร์เรื่องนี้เปรียบเสมือนช้างเต้นรำ มีการเคลื่อนไหวที่ดีอยู่บ้าง แต่คุณจะไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นหนังที่เบาสบาย เขียนบทโดย John August (“Big Fish”) และเขียนใหม่โดย Ritchie พร้อมด้วยดนตรีและเพลงโดย Alan Menken (และ Howard Ashman ผู้ล่วงลับ) พร้อมด้วยเพลงต้นฉบับสองสามเพลงที่ตั้งใจให้ภาพยนตร์เรื่องนี้เข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาเพลงประกอบภาพยนตร์ยอดเยี่ยม น่าเสียดายที่ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นตัวอย่างที่ดีของข้อสังเกตของ Josh Raby ที่สรุปยุคนี้ของทั้งภาพยนตร์ของดิสนีย์และแอนิเมชั่นคอมพิวเตอร์ว่า “การใช้ CGI เพื่อเปลี่ยนภาพยนตร์แอนิเมชั่นที่สื่ออารมณ์ให้กลายเป็นการรีบูตที่สมจริงนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกับใช้ไม้กายสิทธิ์ทำเครื่องปิ้งขนมปัง” “อะลาดิน” เรื่องนี้ยังคงเป็นเรื่องราวที่ตลก ซึ้ง และสร้างแรงบันดาลใจของ “หนูข้างถนน” ผู้เคราะห์ร้ายที่ได้โคมวิเศษและพรมวิเศษ เรียกยักษ์สีน้ำเงินตัวใหญ่ออกมา และเริ่มต้นแผนการเพื่อพิชิตใจเจ้าหญิงและหยุดยั้งข้าหลวงชั่วร้ายไม่ให้ขโมยอาณาจักรไปจากพ่อของนางเอก มีอย่างน้อยสองฉากที่อาจจะดีและค่อนข้างแปลกใหม่ที่พยายามดิ้นรนเพื่อหลุดพ้นจากการสร้างใหม่นี้และยืนหยัดในตัวเอง เรื่องแรกเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการที่ยักษ์จินนีผูกมิตรกับอะลาดิน (เมนา มัสซูด) และพยายามรักษาอิสรภาพของตัวเองโดยไม่ฝ่าฝืนกฎของยักษ์จินนีหรือเจ้านาย เรื่องที่สองเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหญิงจัสมิน (นาโอมิ สก็อตต์) ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นนักสตรีนิยมที่มีชีวิตชีวาซึ่งชอบปลอมตัวเป็นชาวนาและอยู่ร่วมกับชาวบ้านธรรมดา แต่ดูเหมือนจะพร้อมที่จะเรียกร้องประชาธิปไตยแบบตัวแทนหากได้รับการผลักดันไปในทิศทางที่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ทั้งสองเรื่องนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้ได้รับความสนใจเป็นเวลานานนัก และนั่นก็เป็นเรื่องน่าเสียดาย เพราะรีเมคภาพยนตร์แอนิเมชั่นในรูปแบบ “ไลฟ์แอ็กชั่น” ที่น่าสนใจที่สุด (แม้จะไม่ได้ทำรายได้สูงสุด) ที่ออกมาจากสตูดิโอดิสนีย์เมื่อไม่นานนี้ ล้วนเป็นผลงานที่กระโดดออกมาจากชื่อเรื่องที่ไม่ค่อยได้รับความนิยมนัก (เช่น “The Jungle Book” “Pete’s Dragon” และ “Maleficent” ซึ่งเล่าเรื่อง “Sleeping Beauty” จากมุมมองของแม่มด) และสร้างผลงานที่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นผลงานคู่หูมากกว่าจะเป็นผลงานรีเมคเสียอีก หนังเรื่องนี้ดำเนินเรื่องตามแนวทางเดิมๆ อย่างไม่ใส่ใจ จนเมื่อออกนอกแนวทาง ก็เหมือนกับว่าหนังทั้งเรื่องหลุดพ้นจากการเป็นทาสชั่วขณะ เหมือนยักษ์จินนีที่หลุดออกจากตะเกียง วิลล์ สมิธเป็นดาราดังเพียงคนเดียวในหนังเรื่องนี้ ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะได้รับบทเป็นตัวประกอบ (เขาเป็นกะลาสีเรือที่เล่าเรื่องอะลาดินให้ลูกๆ สองคนของเขาฟัง) เมื่อไม่ได้ถูกขอให้แสดงบทพูด มุกตลก และสถานการณ์ต่างๆ ที่ยอดเยี่ยมจากเวอร์ชั่นปี 1992 ซึ่งน่าจะใช้เวลาแสดงประมาณ 70% ของเวลาทั้งหมด เขาก็จะสวมบทบาทนี้ในแบบฉบับของตัวเอง แต่โอกาสมีน้อยมาก ดังนั้นเมื่อสมิธออกนอกแนวทางจากบทศักดิ์สิทธิ์ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่อารมณ์แปรปรวน และฉากตลกที่ต้องใช้บทสนทนาซึ่งริตชีได้แสดงความสามารถในการหยอกล้ออย่างชาญฉลาด ช่วงเวลาเหล่านั้นจะไม่ถูกสะสมเป็นการแสดงที่โดดเด่น พวกเขาแค่รู้สึกเฉยๆ กับเหตุผลในการมีอยู่ของภาพยนตร์ ซึ่งก็คือการดึงดูดผู้คนให้เข้าโรงภาพยนตร์ด้วยคำสัญญาว่าจะได้เห็นสิ่งเดียวกับที่พวกเขารู้อยู่แล้วว่าชอบ แต่แตกต่างกันเล็กน้อย นักแสดงร่วมของสมิธก็ประสบปัญหาเดียวกัน มัสซูดมีพลังตลกที่จริงจังซึ่งเปล่งประกายทุกครั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องแสดงซ้ำช่วงเวลาที่เป็นสัญลักษณ์ของตัวละครแอนิเมชั่นของเขา เช่นเดียวกัน นาโอมิ สก็อตต์ในบทเจ้าหญิงจัสมิน ผู้มีศักดิ์ศรีอันแข็งแกร่งและอดไม่ได้ที่เพลงต้นฉบับอันยิ่งใหญ่ของเธออย่าง “Speechless” ซึ่งเป็นเพลงเกี่ยวกับการปิดปากผู้หญิงโดยระบบชายเป็นใหญ่ เขียนโดยผู้ชายสองคน ได้แก่ Pasek และ Paul ผู้ประพันธ์เพลง “La La Land” และ “Dear Evan Hansen” รู้สึกเหมือนถูกยัดเข้าไปในภาพยนตร์เหมือนกับที่กั้นประตู (อย่างไรก็ตาม แรงบันดาลใจของเพลงนั้นดูเป็นธรรมชาติมากกว่า และอาจจะดูจริงใจและทรงพลังมากกว่าการฉวยโอกาส หากภาพยนตร์สร้างขึ้นมาตามนั้น หรือดีกว่านั้นก็คือให้เรื่องราวเน้นไปที่เธอ) การแสดงของมาร์วัน เคนซารีในบทจาฟาร์ผู้ทรยศนั้นแตกต่างไปจากภาพยนตร์ต้นฉบับอย่างโดดเด่นที่สุด เคนซารีพยายามสร้างบางสิ่งที่ใกล้เคียงกับแอนตี้ฮีโร่มากกว่าผู้ร้ายแบบเดิมๆ และแม้ว่าท้ายที่สุดแล้วจะเป็นแค่การเสียดสีหรือบรรยากาศมากกว่าการสร้างตัวละครที่แข็งแกร่ง (บทภาพยนตร์ทำให้เขาผิดหวัง เช่นเดียวกับตัวละครทุกตัว) แต่เขาก็ดูน่ากลัวอย่างแท้จริงในครึ่งหลัง เด็กๆ จะต้องกลัวเขาอย่างแน่นอน