เสียง : ไทย

5.9

ดูหนัง The Electric State ท่องแดนจักรกล 2025 พากย์ไทย เต็มเรื่อง

เรื่องย่อ:The Electric State ท่องแดนจักรกล 2025 พากย์ไทย เรื่องราวของเด็กสาววัยรุ่นกำพร้าอย่าง “มิเชลล์” (รับบทโดย มิลลี่ บ็อบบี้ บราวน์) เธอต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในสังคมที่เต็มไปด้วยหุ่นยนต์แบบการ์ตูนและมาสคอต ซึ่งหุ่นยนต์ชนิดนี้จะมีความคิดและการทำงานที่เหมือนกับมนุษย์ทั่วไป ส่วนมากมนุษย์จะใช้เป็นเครื่องมือในการทำงานได้หลากหลาย แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อหุ่นยนต์ส่วนใหญ่ ได้ถูกขับไล่ออกไปเพราะเกิดความล้มเหลวในการปฏิวัติ ทำให้หญิงสาวอย่าง “มิเชลล์” ที่คิดว่าเธอได้รู้เรื่องราวมากมายกว่าใครบนโลกใบนี้เปลี่ยนไปเพราะในค่ำคืนหนึ่ง เธอได้พบกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ชื่อ “คอสโม” (พากย์เสียงโดย อลัน ทูดิค) ซึ่งเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่มีที่มาและกับมีนิสัยที่ดี “มิเชลล์” รับรู้ได้เลยว่าหุ่นยนต์ตัวนี้ได้ถูกสร้างและควบคุมโดย “คริสโตเฟอร์” (รับบทโดย วู้ดดี้ นอร์แมน) น้องชายที่ยังมีชีวิตอยู่ของเธอ ซึ่งเขาเป็นอัจฉริยะในเรื่องเทคโนโลยี เดิมที “มิเชลล์” คิดว่าน้องชายของเธอเสียชีวิตไปแล้ว ทำให้เธอเริ่มกลับมามีความหวังอีกครั้ง และออกเดินทาง ข้ามดินแดนตะวันตกเฉียงใต้จากประเทศอเมริกาพร้อมกับหุ่นยนต์ “คอสโม” เพื่อตามหาน้องชายระหว่างทางได้พบกับ “คีทส์” (รับบทโดย คริส แพรตต์) พ่อค้าของผิดกฏหมายปลายแถวพร้อมกับ “เฮอร์แมน” (พากย์เสียงโดย แอนโธนี แม็คคี) หุ่นยนต์ข้างกายที่มีอารมณ์ขันอยู่เสมอ

เมื่อนานมาแล้ว ฉันกำลังทานอาหารกลางวันกับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นนักเขียนและนักแสดงที่มีชื่อเสียงไม่น้อย ซึ่งไม่นานเขาก็จะออกจากนิวยอร์กไปสร้างซีรีส์แนวท้าทายที่แปลกใหม่สำหรับเคเบิล และในมื้อนั้น เขาก็ชมฉันอย่างใจดีว่า “สิ่งหนึ่งที่ฉันชอบเกี่ยวกับบทวิจารณ์ของคุณก็คือ คุณดูเหมือนจะไม่เคยเข้าไปดูหนังโดยคิดว่าหนังจะออกมาเป็นอย่างไร หรือจะดีหรือแย่แค่ไหน คุณเปิดใจกับสิ่งที่คุณกำลังดูอยู่เสมอ” ฉันเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยนี้ไม่ใช่เพื่อให้คุณประทับใจกับเพื่อน ๆ ที่เจ๋งและประสบความสำเร็จของฉัน แต่เพื่ออธิบายว่าทำไมฉันถึงไม่ค่อยใส่ใจกับ “The Electric State” ซึ่งเป็นภาพยนตร์ใหม่ที่กำกับโดย Joe และ Anthony Russo ซึ่งกำลังถูกนักวิจารณ์ภาพยนตร์ทั่วประเทศวิพากษ์วิจารณ์ และในไม่ช้าก็อาจรวมถึงทั่วโลกด้วย ไม่ใช่เรื่องยากที่จะวิจารณ์ภาพยนตร์เรื่องนี้ ดัดแปลงมาจากนวนิยายภาพประกอบชื่อเดียวกันโดย Simon Stålenhag (บางครั้งเรียกว่านวนิยายภาพ แต่รูปแบบจริงของนวนิยายเรื่องนี้ประกอบด้วยย่อหน้าแยกจากกันพร้อมภาพประกอบขนาดใหญ่ในแต่ละหน้า ในขณะที่นวนิยายภาพปกติจะมีลูกโป่งบทสนทนาและอื่นๆ) มักจะดูพึงพอใจในตัวเองและเลี่ยนในเวลาเดียวกัน สิ่งนี้ทำให้แม้แต่ส่วนที่ชาญฉลาดกว่าที่นำเสนอ เช่น ประวัติศาสตร์จักรวาลคู่ขนานของทศวรรษ 1990 รวมถึงสงครามกับหุ่นยนต์ซึ่งเป็นการวางโครงเรื่องของภาพยนตร์นั้นดูน่ารังเกียจ ซึ่งก็คือ: ปัจจุบันหุ่นยนต์ถูกสั่งห้ามอย่างมาก ซึ่งสร้างปัญหาให้กับ Michelle ของ Millie Bobby Brown ที่ค้นพบว่าจิตสำนึกของ Chris พี่ชายที่หายสาบสูญไปนานและเป็นที่รักของเธออาศัยอยู่ในหุ่นยนต์ที่เทอะทะซึ่งเลียนแบบมาจากตัวการ์ตูนชื่อดังที่ครั้งหนึ่งชื่อ Cosmo เบาะแสชุดหนึ่งบอก Michelle ว่าสิ่งที่เธอต้องการอยู่ในสถานที่ห่างไกลและแน่นอนว่าต้องห้ามที่เรียกว่า “เขตหวงห้าม” หนีพ่อที่ชอบทำร้ายเธอ (รับบทโดยเจสัน อเล็กซานเดอร์ ซึ่งกลับไปเป็นแบบที่เขาเคยแสดงในเรื่อง Pretty Woman เหรอ) ซึ่งเหมือนกับคนอื่นๆ ทั่วโลกที่ติดชุดหูฟังเสมือนจริงที่ทำให้ผู้ใช้มีอาการสตัปเปอร์แบบใน Infinite Jest เธอจึงออกเดินทางไปกับคอสโมและในไม่ช้าก็เกณฑ์คนนอกกฎหมายที่เก็บของที่รับบทโดยคริส แพรตต์มาเป็นผู้บรรยายที่ไม่เต็มใจของเธอ ตัวร้ายในเรื่องคืออีธาน สเกต รับบทโดยสแตนลีย์ ทุชชี เจ้าพ่อเทคโนโลยีผู้ชั่วร้าย (สมัยนี้มีแบบอื่นอีกไหมนะ?) ที่เป็นเจ้าของหอคอยทั้งหมดที่ใช้ควบคุมชุดหูฟังเหล่านี้ และคุณจะไม่เชื่อเลยว่าอะไรเป็นพลังงานที่ขับเคลื่อนชุดหูฟังเหล่านี้ รวมถึงหุ่นยนต์ที่ถูกควบคุมโดยมนุษย์ (เรียกว่าโดรน) ซึ่งเป็นกองทัพส่วนตัวของสเกต ​​เมื่อฉันบอกว่าคุณจะไม่เชื่อ ฉันหมายถึงตามตัวอักษรเลย เพราะเหตุผลที่ใช้ที่นี่ไม่น่าเชื่ออย่างเหลือเชื่อ เชื่อไปเถอะ! คุณไม่มีทางเลือกกับสไตล์การเล่าเรื่องที่กดดันของ Russo ดังนั้นอะไรจะดี เหมือนกับที่ Lou Reed เคยถามไว้ในเรื่อง Faraway So Close! ของ Wim Wenders ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จทางศิลปะน้อยกว่า แต่กลับดีกว่าเรื่องนี้มาก… ปัจจัยใหญ่ทีเดียว สมมติว่า Brown ในบท Michelle มีความซื่อสัตย์และเสน่ห์มาก (ในทางกลับกัน การแสดงของ Pratt อาจนำมาจากฉากที่ไม่ได้ใช้ของเรื่อง Guardians of the Galaxy ก็ได้ พูดตามตรง ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าไม่ใช่หรือไม่) คุณอาจจะสนุกกับการจดจำเสียงของหุ่นยนต์ระดับซูเปอร์สตาร์ได้ ซึ่งรวมถึง Woody Harrelson, Jenny Slate, Anthony Mackie และ Brian Cox ในท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ดูเหมือนจะโอเคถ้าคุณชอบสิ่งแบบนี้สักพัก แต่หลังจากผ่านไป 90 นาทีแล้ว ดูเหมือนจะมากเกินไปอย่างไม่สามารถย้อนกลับได้แม้ว่าคุณจะชอบสิ่งแบบนี้ก็ตาม